Στους πολίτες ο χώρος της ΔΕΘ και του Γ’ ΣΣ

Του Ντίνου Παπασπύρου*

Από είκοσι και πλέον χρόνια σε καλλιτεχνικές και μη παρέες υποστήριζα την άποψη να ανοίξει το κέντρο της πόλης από παραλία μέχρι Χίλια Δέντρα, το γνωστό Σέιχ Σου (Νερό του Σεΐχη), με απομάκρυνση της ΔΕΘ και απόδοση των χώρων του Γ’ Σ.Σ. στους πολίτες . Όλοι τότε με χαρακτήριζαν αθεράπευτα ρομαντικό και βέβαια ανταπαντούσα, «αν καλλιτέχνες, λογοτέχνες και ποιητές δεν είναι ρομαντικοί ποιοι θα είναι, οι τεχνοκράτες;» (τα Golden Boys δεν είχαν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους).
Τελευταία, με χαρά, αλλά και συγκρατημένη αισιοδοξία ως προς την τελική υλοποίηση, ακούω ότι η «ρομαντική» μου σκέψη πρόκειται εν μέρει να δρομολογηθεί (δεν προβλέπεται η απόδοση στην πόλη των χώρων του Γ’ Σ.Σ.).
Θεσσαλονικούλα μου, παρά τις διαχρονικές χωροταξικές ασέλγειες που έχουν γίνει επάνω σου, εξακολουθούμε να σε αγαπάμε. Είναι δυνατόν ποτέ να πάψουμε να αγαπάμε την πόλη που μας γέννησε και μας μεγάλωσε;
Ένα σημείωμά μου, που συνόδευε μια ατομική μου έκθεση ζωγραφικής το 1994 στον ΙΑΝΟ με τίτλο «Οδοιπορικό Θεσσαλονίκης» δικαιολογεί τον δεσμό μου με την πόλη αυτή:
«Νιώθεις ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα όταν σιργιανάς σ’ αυτή την πόλη νωρίς τα ήρεμα κυριακάτικα πρωινά και περιδιαβαίνεις στο κέντρο της, αντάμα με αγουροξυπνημένους Αλβανούς και Φιλιππινέζες που κάνουν το ρεπό τους.
Σαν νεοφερμένος στην ίδια σου γενέθλια πόλη, βλέπεις αυτά που σου διαφεύγουν στις καθημερινές ρουτινιάρικες διαδρομές, πνιγμένα στον ορυμαγδό της κίνησης, πεζής και εποχούμενης.
Παραλία, Τσιμισκή, Εγνατία, Πολυτεχνείου, Βαρδάρι. Κτίρια παλιά και νέα, με προσωπικότητα και χωρίς, εκκλησιές, πάρκα, αγάλματα, αρχαία, προβάλλουν, λες, για πρώτη φορά μπροστά σου σ’ αυτό το αλλιώτικο κοίταγμα.
Σηκώνεις το κεφάλι να τ’ αγναντέψεις, χώνεσαι σ’ έρημα δρομάκια και στοές, στρίβεις γωνιές, ενώ η πόλη κοιμάται τον γλυκό ύπνο της Κυριακής.
Αυθόρμητη η κίνηση στο κλικ της φωτογραφικής μηχανής και στο μολύβι πάνω στο χαρτί, για διπλή αποτύπωση της ηρεμίας και αιωνιότητας όγκων και τοπίων.
Ποια σχέση άραγε με δένει μ’ αυτή την πόλη; Να’ ναι αγάπη, έρωτας, πάθος; Δεν ξέρω. Αυτό πάντως προσπαθώ να εκφράσω με τις ζωγραφιές μου».

*Ο Ντίνος Παπασπύρου είναι ζωγράφος – λογοτέχνης.