Όχι, δεν είναι οι Στέιτζ, όπως κάποτε λέγαμε οι Ρόουζ. Είναι τα stage, τα προγράμματα απασχόλησης των νέων ανέργων για τον ιδιωτικό τομέα που ξεκίνησαν από ευρωπαϊκά και κατήντησαν αμιγώς ελληνικά. Η εκλογική μάχη της 4ης Οκτωβρίου πήρε μια μυρωδιά από τον πόλεμο των stage, αφού ο τρόπος διαχείρισης του προγράμματος βρέθηκε στη δίνη της αντιπαράθεσης μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Τα stage είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στρέβλωσης στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή, με διακομματική μάλιστα χροιά. Ξεκίνησαν επί των κυβερνήσεων Σημίτη και αμέσως δημιούργησαν πρόβλημα, αφού επιχειρηματίες προτιμούσαν να απασχολούν νέους ανέργους και να τους πληρώνει τα ελάχιστα χρήματα ο ΟΑΕΔ παρά κανονικά εργαζόμενους.
Η ΝΔ συνέχισε τη στρέβλωση και οι εργαζόμενοι – άνεργοι με τα stage αυξήθηκαν. Ήταν ένα colpo grosso αλά ελληνικά για την «καταπολέμηση» της ανεργίας αλλά και τη στελέχωση εταιρειών και υπηρεσιών έναντι ελαχίστου κόστους για το κράτος - εργοδότη. Στην πραγματικότητα, τα δύο κόμματα συνέργησαν για τη δημιουργία ενός σύγχρονου «σκλαβοπάζαρου» και εμπορίου ελπίδας με θύματα νέους ανθρώπους.
Κοντά στα stage, ήρθε και ο νόμος Παυλόπουλου να νομιμοποιήσει ό,τι η ΝΔ μέχρι τότε κατήγγειλε ως πράσινο ρουσφέτι, να αποκλείσει σχεδόν κάθε δυνατότητα νόμιμης σχέσης εργασίας στο Δημόσιο και να γεννήσει μια νέα γενιά συμβασιούχων –ομήρων ενός κράτους - «κουασιμόδου». Συμβασιούχων για τους οποίους ουσιαστικά κουβέντα δεν ακούσαμε ούτε από τους γαλάζιους ούτε από τους βένετους σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου