Εδώ θέλει μαγκιά

Εκεί που περιμέναμε να ανοίξει θέμα για τις συμβάσεις έργου στο Δημόσιο Τομέα, από την προεκλογική περίοδο ακόμη, άνοιξε μετεκλογικά θέμα για τα stage! Κι ας περιμένουν εκατοντάδες χιλιάδες συμβασιούχοι – όμηροι της κρατικής παρανομίας μια λύση εδώ και χρόνια.
Δίκιο έχουν και τα stage, δε λέω, όμως η όλη διαχείριση προδίδει επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Αρκούσε να ανακαλύψουν τα τηλεοπτικά κανάλια ότι κάπου υπάρχουν κάποια σκλαβάκια που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί προσδοκώντας σε προϋπηρεσίες που θα φανούν χρήσιμες σε προκηρύξεις κλπ κλπ που ποτέ δεν θα γίνουν κλπ κλπ. Δηλαδή, εμπόριο ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο που ούτως ή άλλως φαντάζει απελπισία…

Όμως το πρόβλημα είναι τεράστιο, βαθιά κοινωνικό, για να αρκεστούμε σε επικοινωνιακού τύπου  χειρισμούς, έχοντας επίσης υπόψη ότι οι στρεβλώσεις δε λύνονται με νέες στρεβλώσεις. Είναι ένα πολιτικό πρόβλημα που ζητά πολιτική λύση. Στο κάτω κάτω η πολιτική υπερβαίνει οικονομικά στοιχεία, καμιά φορά και νομικές διατάξεις. Αν δεν το κάνει δεν είναι πολιτική, είναι διαχείριση.

Το ζήτημα είναι υπάρχει η πολιτική βούληση για να λυθεί άπαξ διά παντός το πρόβλημα; Υπάρχει η δημοσιονομική ικανότητα από πλευράς πολιτείας ώστε να μονιμοποιηθούν τόσες χιλιάδες εργαζόμενοι όσες απαιτούνται για να λειτουργήσει στοιχειωδώς η κρατική μηχανή; Μακάρι να καταργηθούν τα stage και συμβάσεις έργου και αντί αυτών να έχουμε μερικές χιλιάδες κανονικές προσλήψεις με διαδικασίες μέσω ΑΣΕΠ.

Θα συγκρουστεί ο ρουσφετολογικός παλαιοκομματισμός με μια αντίληψη –επιτέλους- σοβαρής οργάνωσης του κράτους; Θα πάψει επιτέλους η συντήρηση των πελατειακών σχέσεων υπέρ της αξιοκρατικής αξιολόγησης; Εδώ θα φανεί το σχέδιο, η πρόθεση, η ικανότητα. Εδώ, λοιπόν, θέλει μαγκιά.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Karfitsa" στις 22/10/2009.