Σταύρος Κουγιουμτζής και Γιώργος Νταλάρας σα να κοιτούν τη Χαρούλα Αλεξίου. Όλοι τους σφράγισαν μια εποχή, κάπου στα τέλη του '70, που τα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή χώθηκαν στην καρδιά μας.Ένας φίλος μου είπε κάποτε ότι πηγαίνει στις συναυλίες του Νταλάρα για το δεύτερο μέρος, όταν αρχίζει τις αναδρομές στα τραγούδια του Κουγιουμτζή.
Είναι από τους ανθρώπους που περισσότερο απ' όλα μας άφησαν το προσωπικό τους παράδειγμα, άνθρωπος μετρημένος, χωρίς πολλά πολλά με τη δημοσιότητα, δεν διαλαλούσε την πραμάτεια του, πάλευε με την ψυχή του, είχε την οικογένειά του -μια ζεστή οικογένεια, δεν έγραφε ό,τι να 'ναι -γι' αυτό έγραψε λίγα αλλά καλά.
Ανάλογα αισθήματα μου προκάλεσε η Έλενα Ναθαναήλ. Απ' όσα διαβάζω, φαίνεται πως ήταν ένας πολύ ισορροπημένος άνθρωπος. Γιατί θέλει πολύ δύναμη για να ελέγξεις το σταριλίκι, την επιτυχία. Θέλει ισχυρή προσωπικότητα για να αποσυρθείς από τα φώτα. Θέλει μαγκιά για να δίνεις το είναι σου στους λίγους φίλους σου παρά να το σκορπάς στους πολλούς αγνώστους.
Υ.Γ. Χθες, 12 Μαρτίου, συμπληρώθηκαν 3 χρόνια από την ξαφνική φυγή του κυρ Σταύρου. Δυστυχώς, στη συναυλία της Ορχήστρας "Μίκης Θεοδωράκης" στο Παλέ Ντε Σπορ, ούτε ο Λάκης, ούτε ο Γρηγοράκης, ούτε κανείς δεν είχε μια λέξη να πει. Μόνο η κόρη του, η Μαρία Κουγιουμτζή που ευχαρίστησε τη Μαργαρίτα Θεοδωράκη γιατί φιλοξένησε ένα τραγούδι του Σταύρου σε μια συναυλία του Μίκη. Άλλωστε η σχέση των δύο ανδρών είχε κάτι από το μεγαλείο και των δύο.
13Μαρ2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου