Συνδικαλισμός είναι αυτός;

Απίστευτη καταγγελία του αντιδημάρχου Καθαριότητας του δήμου Θεσσαλονίκης Χρήστου Καζαντζίδη στην εκπομπή «Υπάρχει είδηση» της ΕΤ3 (13/3/2008) και μάλιστα ενώπιον κορυφαίου συνδικαλιστή της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Μόλις 34, λέει, από τους 1700 εργαζομένους στην καθαριότητα είναι οι απεργοί στο δήμο Θεσσαλονίκης, ωστόσο οι γειτονιές έχουν πνιγεί στα σκουπίδια εδώ και μέρες!
Ο αντίλογος ήταν φαιδρός. Ο συνδικαλιστής πέταξε τη μπάλα στην κερκίδα και άρχισε να μιλά για απειλές κατά των ομήρων συμβασιούχων κλπ. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Το όλο θέμα δείχνει ότι ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα –τουλάχιστον- στραβά αρμενίζει. Εκτός κι αν κάποιοι αποδέχονται ότι συνδικαλισμός σημαίνει μόνο αντίδραση, χωρίς προτάσεις και δίχως ευαισθησίες.
Οι περισσότεροι συνδικαλιστές θεωρούν την εκλογή τους ευκαιρία για βόλεμα, αφού ο νόμος έχει δώσει τέτοια διάσταση στη δραστηριότητα αυτή. Όποιος εκλέγεται, παύει να εργάζεται –υποτίθεται ότι έχει να φροντίσει για τα δικαιώματα των υπολοίπων, αλλά και να δουλεύουν οι άλλοι για σένα το βρίσκω λίγο προβληματικό. Ακόμη πιο πέρα, το ουσιαστικό είναι ότι ο εκλεγμένος χάνει σιγά σιγά και κάποτε τελείως την επαφή του με την εργασία και τις δυσκολίες της, οπότε καθίσταται αδύναμος να εκπροσωπήσει οποιονδήποτε εργαζόμενο.
Οι στρεβλώσεις είναι πολλές, κι ας είναι νόμιμες. Για παράδειγμα, πώς να μην κατρακυλήσει ο συνδικαλισμός όταν στόχος πολλών από τους εκπροσώπους του στοχεύουν και πετυχαίνουν την εκλογή τους με κάποιο κόμμα; Χρησιμοποιούν, δηλαδή, τους εργαζόμενους και την ψήφο τους για να περάσουν από την αντίσταση στην εξουσία;
Πριν από μια εβδομάδα, έβαλα στοίχημα ότι κάποιοι θα επιχειρήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Νάπολι στην Ιταλία, όπου εδώ και 2-3 μήνες έχει σταματήσει η αποκομιδή. Η κυβέρνηση Πρόντι έπεσε, αλλά τα σκουπίδια μείνανε εκεί. Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρενέβη, αλλά αποτέλεσμα δεν υπήρξε –πώς να άρχεις του άναρχους; Ήδη, φαίνεται ότι βαδίζουμε προς τα εκεί: η Δημόσια Υγεία στη χωματερή αρκεί κάποιοι να εκπληρώσουν το δήθεν κομματικό τους καθήκον, αρκεί να συντηρήσουν την αναταραχή, αρκεί να τα κάνουν όλα μπάχαλο, αρκεί να πλήξουν τη «Δεξιά» και την κυβέρνηση.
Και δεν είναι μόνο οι 34 που κρατούν ομήρους τους 1666. Παρόμοιες καταστάσεις συμβαίνουν και σε άλλους εργασιακούς χώρους, όπου οι εργαζόμενοι περνούν... πειθαρχικό εάν δεν επιθυμούν να απεργήσουν αλλά να εργαστούν. Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο συνδικαλισμός σήμερα αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε πρόοδο, αντί να είναι αποτελεσματικό ανάχωμα. Και γι’ αυτό δεν είναι αποδεκτός από πολύ κόσμο πλεόν. Η κοινωνία δεν χρειάζεται άρνηση, χρειάζεται πρόταση. Δεν χρειάζεται ονειρώξεις αγώνων, χρειάζεται λύσεις. Όλα τα άλλα είναι από φαιδρά έως επικίνδυνα.
13Μαρ2008
FOTO: ΝΩΝΤΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ / www.photoreportage.gr