Περί συνδικαλισμού (συνέχεια)

Τα άρθρα – ρεπορτάζ του Νίκου Νικολάου και Χριστίνας Κοψίνη στην χθεσινή «Καθημερινή» (Κυριακή 16 Μαρτίου 2008) επιβεβαιώνουν όσα γράφαμε στα «Λογοπαίγνια» την περασμένη Παρασκευή για τον συνδικαλισμό.
Το άρθρο της Χρ. Κοψίνη μιλά για χαμηλή «συνδικαλιστική πυκνότητα» καθώς σε κάθε συνδικάτο αναλογούν 710 εργαζόμενοι –υπάρχουν 3.710 συνδικάτα για 500.000 μισθωτούς! Κάνουν λόγο για «παραταξιοποίηση», για «απόλυτη υπακοή στα κόμματα», για προκάτ ψηφοφορίες, για χρηματοδότηση από το κράτος μέσω της εισφοράς των εργαζομένων –μελών και μη των συνδικάτων- υπέρ της Εργατικής Εστίας (38,5 εκατ. ευρώ μοιράστηκαν τα συνδικάτα το 2007!).
Ο Ν. Νικολάου κάνει λόγο για «προκλητικά προνόμια των συντεχνιών» αναφερόμενος στις «ολιγάριθμες ομάδες εργαζομένων σε ΔΕΚΟ, ΟΤΑ και κρατικές τράπεζες».
Αντιγράφω χαρακτηριστικό απόσπασμα που τα λέει όλα:
"Τον χειμώνα του 1951 ο Γεώργιος Καρτάλης, η πιο έντιμη και προοδευτική φωνή στην Ελλάδα την επαύριο του εμφυλίου πολέμου, σαν υπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση του στρατηγού Πλαστήρα, προσπαθούσε να βάλει τάξη στα ερειπωμένα οικονομικά και να ανορθώσει την κατεστραμένη οικονομία. Ο Καρτάλης βρήκε τότε απέναντί του την οικονομική ολιγαρχία που είχε λεηλατήσει τις πιστώσεις του σχεδίου Μάρσαλ αλλά και τις συντεχνίες, με πρώτη εκείνη των υπαλλήλων της Τραπέζης της Ελλάδος. Αλλά ο Καρτάλης ήταν αγωνιστής και ήξερε να απαντά στις προκλήσεις. Εστειλε, λοιπόν, τον νεαρό συνεργάτη του, Δημ. Χαλικιά (που μετά το ’81 έγινε διοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδος), και πήρε από την τράπεζα το μισθολόγιο των υπαλλήλων, που ήταν και τότε όπως και τώρα από τα υψηλότερα στη χώρα. Με τα στοιχεία - φωτιά στα χέρια, λοιπόν, ο Καρτάλης παίρνει στο τηλέφωνο τον Γιάννη Αλευρά που τότε ήταν πρόεδρος της ΟΤΟΕ και του λέει: «Αν αύριο η απεργία δεν ανασταλεί, θα δημοσιευθεί σε όλες τις εφημερίδες το μισθολόγιό σας». Ούτε λόγος, βέβαια, ότι την επομένη όλοι γύρισαν στις δουλειές τους!
Η ιστορία είναι διδακτική επιστήμη και το παράδειγμα που παρετέθη οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση δεν μπορεί να θεάται αδιάφορη στην κατάληψη του κράτους και τη λεηλασία κοινωνικών αγαθών (όπως το ρεύμα, το δημόσιο χρήμα, η καθαριότητα κ.λπ.) από αδίστακτες συντεχνίες. Πρέπει να αντιδρά και με μέτρα που εξασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία των δημοσίων επιχειρήσεων και υπηρεσιών, αλλά προπαντός με τα όπλα της ενημέρωσης που προσφέρει η δημοκρατία, προκειμένου να διαφωτίσει την κοινωνία και να την ενεργοποιήσει στην αντίστασή της στην αυθαιρεσία των συντεχνιών. Και η ενημέρωση αρχίζει πρώτα απ’ όλα από την αποκάλυψη των προνομίων (...)".
16Μαρ2008