Η πρόσωπο με πρόσωπο γνωριμία είναι συνήθως αποκαλυπτική. Εκεί «δένει» η φωνή με το πρόσωπο, εκεί συντελείται η απομυθοποίηση ή η περαιτέρω μυθοποίηση.
Είναι, λοιπόν, μερικοί άνθρωποι που όταν τους γνωρίσεις, όταν έστω περάσεις από δίπλα τους, απομυθοποιούνται. Πρόσφατα βρέθηκα δίπλα σε μείζονα αστέρα της εποχής και έχασα πάσα ιδέα (την είχα που την είχα χαμένη…). Σχολίαζε αρνητικά στα παρασκήνια συναδέλφους του και άλλους εις επήκοον όλων των υπολοίπων –και δημοσιογράφων, θαρρείς και ο ίδιος είναι ο θεός! [όνομα δε λέω διότι πολλοί θα πάθουν πλάκα]
Είναι κάποιοι άλλοι πάλι, που μια συνάντηση μαζί τους δικαιολογεί το μύθο γύρο από την παρουσία τους, τους μυθοποιεί ακόμη περισσότερο. Για παράδειγμα, όταν πρωτοσυνάντησα τον Χρήστο Γιανναρά (το 1998 στην Κατερίνη με αφορμή την «Απανθρωπία του δικαιώματος») εντυπωσιάστηκα από την απλότητά του, την προσήνειά του, την γνώση και την ομιλία του. Ένας άνθρωπος που ακόμη κι αν κάποιος δεν συμφωνεί μαζί του δεν μπορεί παρά να δεχθεί ότι κάποιες φορές (πολύ συχνά) η σκέψη του αρχινά δυο τρία επίπεδα πέρα από τον μέσο νου. Με εντυπωσίασε η απλότητά του, φερόταν όπως ο δάσκαλος στον μαθητή του. Διδακτικά ακόμη και με τις κινήσεις του.
Άλλος που αποδείχθηκε «απατεών ολκής», δήθεν πανεπιστημιακός που τοποθετήθηκε εκδότης από... αλλαχού εκδότη, ως αχυράνθρωπος δηλαδή κατά το εμπορικό δίκαιο. Εκτός από ρολίστας αχυράνθρωπος αποδείχθηκε και αχρειάνθρωπος. Αποδείχθηκε φωνακλάς της πλάκας, αφού ούτε επαρκή γνώση έχει για όσα φωνάζει ούτε οι φωνές του έχουν αποτέλεσμα. Ίσως η Ιστορία να τον γράψει σε κάποια κατάστιχα ως τον πλέον επιτυχημένο λαθρα-βιώσαντα. Κι όμως ο τύπος αυτός κυκλοφορεί ελεύθερος από παράθυρο σε παράθυρο, όντας αποδεκτός από τους φραγκάτους της Ενημέρωσης.
Εάν θυμηθώ κι άλλους, θα επανέλθω…
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!!!
Είναι, λοιπόν, μερικοί άνθρωποι που όταν τους γνωρίσεις, όταν έστω περάσεις από δίπλα τους, απομυθοποιούνται. Πρόσφατα βρέθηκα δίπλα σε μείζονα αστέρα της εποχής και έχασα πάσα ιδέα (την είχα που την είχα χαμένη…). Σχολίαζε αρνητικά στα παρασκήνια συναδέλφους του και άλλους εις επήκοον όλων των υπολοίπων –και δημοσιογράφων, θαρρείς και ο ίδιος είναι ο θεός! [όνομα δε λέω διότι πολλοί θα πάθουν πλάκα]
Είναι κάποιοι άλλοι πάλι, που μια συνάντηση μαζί τους δικαιολογεί το μύθο γύρο από την παρουσία τους, τους μυθοποιεί ακόμη περισσότερο. Για παράδειγμα, όταν πρωτοσυνάντησα τον Χρήστο Γιανναρά (το 1998 στην Κατερίνη με αφορμή την «Απανθρωπία του δικαιώματος») εντυπωσιάστηκα από την απλότητά του, την προσήνειά του, την γνώση και την ομιλία του. Ένας άνθρωπος που ακόμη κι αν κάποιος δεν συμφωνεί μαζί του δεν μπορεί παρά να δεχθεί ότι κάποιες φορές (πολύ συχνά) η σκέψη του αρχινά δυο τρία επίπεδα πέρα από τον μέσο νου. Με εντυπωσίασε η απλότητά του, φερόταν όπως ο δάσκαλος στον μαθητή του. Διδακτικά ακόμη και με τις κινήσεις του.
Άλλος που αποδείχθηκε «απατεών ολκής», δήθεν πανεπιστημιακός που τοποθετήθηκε εκδότης από... αλλαχού εκδότη, ως αχυράνθρωπος δηλαδή κατά το εμπορικό δίκαιο. Εκτός από ρολίστας αχυράνθρωπος αποδείχθηκε και αχρειάνθρωπος. Αποδείχθηκε φωνακλάς της πλάκας, αφού ούτε επαρκή γνώση έχει για όσα φωνάζει ούτε οι φωνές του έχουν αποτέλεσμα. Ίσως η Ιστορία να τον γράψει σε κάποια κατάστιχα ως τον πλέον επιτυχημένο λαθρα-βιώσαντα. Κι όμως ο τύπος αυτός κυκλοφορεί ελεύθερος από παράθυρο σε παράθυρο, όντας αποδεκτός από τους φραγκάτους της Ενημέρωσης.
Εάν θυμηθώ κι άλλους, θα επανέλθω…
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!!!
Κύριε, κύριε, κύριε... (σηκώνοντας έντονα το χέρι). Να πω ποιος ειναι ο τελευταίος που τον ξέρω? (και έχω την ίδια και χειρότερη άποψη)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πρόσωπα και τα γεγονότα του post καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Μαλάκιο, ε μαλάκιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑααα... μην μου τα γυρνάς τώρα!! Θα το μαρτυρήσω... Ή ίσως θα πρέπει να το μαρτυρήσω στα δικά μου λημέρια (ήτοι eliaggel.wordpress.comm)
ΑπάντησηΔιαγραφή