Βροχή στα Σκόπια

Εικόνα από τα Σκόπια, μέρα βροχής, παραμονή 25ης Μαρτίου. Αστικό λεωφορείο παλιατζούρα, επιβάτες σκεπτικοί... Είναι δυνατόν να ταλαιπωρούν τον κόσμο που έχει καθημερινά προβλήματα επιβίωσης με ονόματα και ψεύτικους αλυτρωτισμούς;
REUTERS/Ognen Teofilovski / Skopje March 24, 2008

Κάρλα...

Η Κάρλα Μπρούνι στην Αγγλία. Δικαίωσε την επιλογή του Νικολά...
28Μαρ2008

Γιατί όχι σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης;

Ελεύθερη και συμβίωση είναι οξύμωρα, όπως παρατήρησε μια φίλη. Γι' αυτό χρειάζεται και σύμφωνο (=συμφωνητικό), της απάντησα. Άξια απορίας είναι η διαμάχη που ξέσπασε τις τελευταίες βδομάδες για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης που νομοθέτησε η κυβέρνηση. Προσωπικά, δεν μου άρεσε η ανακοίνωση της Ιεραρχίας περί πορνείας γιατί θεωρώ ότι, αν μη τι άλλο, η Εκκλησία οφείλει να αντιμετωπίζει με αγάπη, κατανόηση και στοργή τις πραγματικότητες. Όταν όμως κάποτε έβαλα -κατά λάθος- δυο θηλυκά παπαγαλάκια στο ίδιο κλουβί για να ζευγαρώσουν, αυτά μου ψόφησαν. Πιστεύω ότι η φύση καθορίζει τα πράγματα. Από κει και πέρα τα σεξουαλικά είναι του καθενός και καθόλου δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος στην προσωπική του ζωή.

Εκτιμώ ότι το εν λόγω σύμφωνο θεσμοθετήθηκε για να αποκαταστήσει την περιουσιακή σχέση των ομοφυλόφυλων. Σωστή κίνηση. Είναι άδικο η περιουσία κάποιου, ο οποίος μια ζωή είναι αποκλεισμένος από το οικογενειακό περιβάλλον, να καταλήγει σε κάποιον φορέα "αναξιότητας".

Δεν μπορώ να αντιληφθώ με ποια λογική αντιδρά η Ιεραρχία αλλά και όσοι είναι αντίθετοι στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, στον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων και στην υιοθέτηση παιδιών από ομοφυλόφιλους. Θα έπρεπε να είναι υπέρ του συμφώνου διότι:

α) Η ομοφυλοφιλία είναι μια πραγματικότητα, είτε μας αρέσει είτε όχι, και ο γάμος μια πολιτική πράξη-σύμβαση σε κάθε περίπτωση (ακόμη κι αν περιβληθεί τον ιερό τύπο)

β) Παραμένει η απαγόρευση για το γάμο ομοφυλοφίλων

γ) Δεν αφορά υιοθεσία παιδιών

δ) Δίνεται -ταυτόχρονα- διέξοδο σ' αυτούς να τακτοποιήσουν τα περιουσιακά τους σε ένα άλλο επίπεδο, δίχως να απαιτείται γάμος.

Με άλλα λόγια, το σύμφωνο δεν αγγίζει τα ιερά και τα όσια αλλά δίνει παράλληλα διέξοδο στους ομοφυλόφιλους να τακτοποιήσουν τη ζωή τους χωρίς πολλά πολλά. Ικανοποιεί ένα πέρα για πέρα εύλογο και άκρως ανθρωπιστικό αίτημα, χωρίς να υπερβαίνει εσκαμμένα.

Γιατί καλό είναι να έχουμε πάντα κατά νου ότι ομοφυλόφιλοι δεν είναι μόνο οι "επαγγελματίες gay" που βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα. Υπάρχουν κι άλλοι, πιο αθόρυβοι, πιο αξιοπρεπείς που ούτε καν τους γνωρίζουμε. Δικαίωμά τους...

Υ.Γ. Στο κάτω κάτω άστο να υπάρχει κ.κ. Άνθιμε. Ούτως ή άλλως, έτσι όπως πάμε, θα μας χρειαστεί, αφού σε λίγα χρόνια οι στρέιτ βλέπω να 'μαστε η "παράξενη μειονότητα"...

28Μαρ2008

Σχολιάστε και διαδώστε αυτή τη φωτογραφία

Φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή" της 15ης Μαρτίου 2008. Χρήστο θενξ!

28Μαρ2008

Μομφή κατά ποίου;

Η πρόταση μομφής που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ κατά της κυβέρνησης ήταν μονόδρομος για τη Χαριλάου Τρικούπη και, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν ήταν ιδέα του Γιώργου Παπανδρέου. Ήταν μια πρόταση που έπεσε από στέλεχος που επανήλθε στο "πράσινο" προσκήνιο μετά την πανστρατεία που επιχείρησε ο Πρόεδρος. Είναι μια κίνηση που σηματοδοτεί -κατά τους εμπνευστές του- την επαναφορά του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό προσκήνιο, μετά αφενός την κρίση στο Κίνημα και αφετέρου τις δημοσκοπήσεις υπέρ του "Τσι", του νέου Προέδρου του Συνασπισμού.
Το ζήτημα όμως για το ΠΑΣΟΚ παραμένει. Δεν αρκούν απανωτές ασκήσεις εσωτερικής δημοκρατίας με αλλεπάλληλες ψηφοφορίες. Το θέμα είναι η παραγωγή πολιτικής. Η στροφή από την παραπολιτική στην πολιτική. Και φαίνεται ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ αδύναμος στον τομέα αυτό. Μπορεί να έχει φοβερές ιδέες σε οργανωτικό επίπεδο, σε επίπεδο πολιτικού λάιφ στάιλ, ωστόσο ο ηγέτης πρέπει να μπορεί να παράγει πολιτική. Η αδυναμία άσκησης κριτικής δεν καλύπτεται με μια πρόταση μομφής.
Αντίθετα, από την επομένη της αναγγελίας στιγμή φάνηκε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει τον αναπόφευκτο συνειρμό περί ανταγωνισμού με τον ΣΥΝ. Δεν ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει ούτε την κριτική από τα δεξιά, ούτε -κυρίως- την κριτική από τα αριστερά. Οδηγήθηκε έτσι στο επίκεντρο της κριτικής, αντί να οδηγήσει την κυβέρνηση στο σημείο εκείνο.
Η πρόταση μομφής σε μια συγκυρία με το Σκοπιανό σε κορύφωση (και το ΠΑΣΟΚ να συντάσσεται με την κυβέρνηση) και το ασφαλιστικό σε πλήρη εξέλιξη, είναι μάλλον ατυχής. Πιστεύω ότι δεν θα έχει ούτε το αποτέλεσμα που προσδοκά από τη φύση της μια τέτοια ενέργεια.
27Μαρ2008

Γαλάζιες λαιμητόμοι...

Αληθεύουν οι πληροφορίες ότι η νέα ηγεσία του Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού (ΟΠΕΠ) αποφάσισε πριν καλά καλά εγκατασταθεί στην καρέκλα της να καταργήσει το ωραίο εντυπάκι που κατόρθωσε με χίλιους κόπους και κόντρα στην αθηναϊκή γραφειοκρατία να εκδώσει το παράρτημα Θεσσαλονίκης πριν από ενάμιση χρόνο; Δεν φτάνει που η πρώτη ηγεσία της ΝΔ στο ΥΠΠΟ κατήργησε τον πολιτιστικό κόμβο cultureguide που είχε στήσει το ΠΑΣΟΚ επί Βενιζέλου στη Μπουμπουλίνας, τάρα καταργεί και το ... Σημειώνεται ότι ήταν το μοναδικό αγγλόγλωσσο έντυπο για τον πολιτισμό, για τις εκδηλώσεις που συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη, μοναδική πηγή ενημέρωσης για τους επισκέπτες της πόλης. Το γνωρίζουν άραγε οι ξενοδόχοι, οι άνθρωποι που δραστηριoποιούνται περί τον τουρισμό; Το γνωρίζει ο υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης που τόσο ζήλο δείχνει για τη διεθνοποίηση του επαρχιώτικου προσώπου μας; Κι αν ναι, τι απαντούν;
Κι εν πάσει περιπτώσει, ας μας εξηγήσει κάποιος από αυτήν την κυβέρνηση: τι ασυνέχεια είναι αυτή; Αλλάξτε τα πρόσωπα, μην εξοντώνεται ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι. Εξάλλου, όλοι στην ίδια παράταξη ανήκετε αλλά όπως το πάτε σε λίγο θα μας πείτε ότι κανείς σας δεν γνώριζε το Ζαχόπουλο και ότι από μόνος του μπήκε στη θέση του γενικού γραμματέα του ΥΠΠΟ... Έλεος!
27Μαρ2008

Οι προτάσεις του... "μπαρμπα-Μαθιού"

Η τελευταία πρόταση Νίμιτς -αν είναι αυτή που φημολογείται, δηλαδή Δημοκρατία της Μακεδονίας - Σκόπια- αφενός δεν τιμά τον ίδιο ως διαμεσολαβητή και αφετέρου πρέπει να τη δούμε στη σειρά των προηγούμενων προτάσεων του "μπαρμπα-Μαθιού". Δεν τιμά τον ίδιο διότι είναι μια πρόταση διόλου συμβιβαστική. Είναι μια πρόταση σαφέστατα ετεροβαρής, φιλοσκοπιανή, μια πρόταση που κι ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι είναι a priori απορριπτέα από μια εκ των δύο πλευρών. Γιατί την έκανε; Αυτό είναι το ερώτημα. Βλακεία ή σκοπιμότητα; Δεν μπορεί παρά να ισχύει ένα εκ των δύο. Όταν μιλάμε για ένα τέτοιο επίπεδο πολιτικό και διπλωματικό, η λογική λέει ότι το πρώτο είναι αφελές (κι ας ισχυρίζονται κάποιοι ότι δεν πρέπει να βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά ποτέ και για το IQ κανενός). Το δεύτερο είναι μονόδρομος. Αν η σκοπιμότητα αφορά την γεωπολιτική ή κάτι άλλο, κι αυτό είναι προς έρευνα. Προφανώς ο διαμεσολαβητής ήθελε να απορριφθεί η προτασή του, να μείνουμε σε κατάσταση μη λύσης. Ή να εξαντλήσει τα χρονικά όρια της θητείας του: η μη διπλωματική εκδοχή (μη γελάτε, κάποιοι απορούν γιατί υπάρχουν κάτι τέτοιοι θεσμοί αν όχι για να διακινείται το χρήμα κατά το δοκούν των ισχυρών).

Πέρα από αυτά, η πρόταση πρέπει να εξεταστεί στο σύνολο των προτάσεων που έχει καταθέσει ο Νίμιτς. Διότι είναι καταφανείς οι παλινωδίες: μια με τον έναν, μια με τον άλλον, μια με κανέναν... Και πρόταση όπως "Νέα Μακεδονία" ή "Άνω Μακεδονία", μια πρόταση που συνιστά "αξιοπρεπή συμβιβασμό" -όπως θα ήθελε και ο Σκοπιανός πρόεδρος Μ. Τσερβενκόφσκι και όπως θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό εκατέρωθεν με τους κατάλληλους συμπληρωματικούς όρους- δεν ακούσαμε. Γιατί; Καλή απορία.

Ίσως τελικά δεν είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ αυτό που θέλει ο Λευκός Οίκος. Δεν είναι η διεύρυνση που δίχως τα Σκόπια δεν είναι εφικτή (τι παραλογισμός!), όπως ισχυρίζονται οι Αμερικανοί. Ίσως τελικά, οι σκοπιμότητες που εξυπηρετεί ο Νίμιτς είναι πολύ πιο επικίνδυνες για ολόκληρη την περιοχή. Η λογική αυτό λέει. Το μπάχαλο που θέλει ο διαμεσολαβητής να φαίνεται προσπαθεί απλώς να καλύψει τη λογική και τα αμερικανικά σχέδια "ανοικοδόμησης"...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&tag=8777&pubid=738393

Ακολουθήστε τις "Διαδρομές"!

ΤΙ; Έκθεση «Διαδρομές»
ΠΟΥ; Μονή Λαζαριστών
ΠΟΤΕ; 28 Μαρτίου - 27 Απριλίου 2008
Εγκαίνια: Παρασκευή, 28 Μαρτίου, 20:30, Μονή Λαζαριστών

Τις «Διαδρομές» 55 καλλιτεχνών προσκαλούν το κοινό να ακολουθήσει το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης σε συνεργασία με το Σύλλογο Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Β. Ελλάδας και το Σύλλογο Αποφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για την ομότιτλη έκθεση που θα φιλοξενηθεί από τις 28 Μαρτίου (εγκαίνια στις 20:30) στα κελιά και στο ισόγειο της Μονής Λαζαριστών μέχρι και τις 27 Απριλίου.Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και χαρακτικής, που φιλοτέχνησαν οι: Schmidt Caritta, Αλευράς Χρήστος, Βούρος Γιάννης, Γαληνός Βαγγέλης, Γκολίτση Στέλλα, Δαβράδου Βάλια, Δελλατόλα Κωνσταντίνα, Δεμερτζή Αθηνά, Δημηροπούλου Έλενα, Διαμαντίδου Φωτεινή, Δίκα - Κορνέτη Πέννυ, Ζαβράκα Δέσποινα, Ζακόπουλος Θάνος, Ζευτάκη Ελένη, Καζάκη Ιωάννα, Καραγιαννάκη Πέπη, Καραϊσάς Δημήτρης, Καραμούζη Ευγενία, Κεσσίδης Γκέλας, Κολαξίζης Ιωάννης, Κομπατσιάρη Μαρία, Κουμπλής Ζαχαρίας, Κούτουλας Νίκος, Κυριαζοπούλου Μαίρη, Κυριάκου Νικόλας, Λιούκρας Σωτήρης, Μάλλιου Ντορίνα, Μάνος Φίλιππος, Μαράτη Αλεξάνδρα, Μαυρίδου Συμέλα, Μενεσίδης Γιάννης, Μουστάκας Σωτήρης, Μπάκα Ειρήνη, Μπαχαρίδης Νίκος, Μπλιάτκας Νίκος, Ντέξης Στέλιος, Παλιάν Κωνσταντίνος, Παναγιωτάκης Σταύρος, Παπαδοπούλου Σοφία, Παπαεμμανουήλ Στέλλα, Παπατζέλου Μαρία, Πασσαλή Μαρία, Πατσή Μαρία, Σιδέρη Ηρώ, Σουραβλά Έφη, Σπάρταλη Άννα, Σταύρου Κωνσταντίνα, Σφήκας Νικόλας, Ταμουτσέλης Νίκος, Τζοβανάκης Γιάννης, Τζενανίδου Σμαρώ, Χαλκίδης Νάσος, Χαμιδιελή Φωτεινή, Χαντέ Μαρία και Χριστοδούλου Δήμητρα.

Πρόσωπο με πρόσωπο

Η πρόσωπο με πρόσωπο γνωριμία είναι συνήθως αποκαλυπτική. Εκεί «δένει» η φωνή με το πρόσωπο, εκεί συντελείται η απομυθοποίηση ή η περαιτέρω μυθοποίηση.
Είναι, λοιπόν, μερικοί άνθρωποι που όταν τους γνωρίσεις, όταν έστω περάσεις από δίπλα τους, απομυθοποιούνται. Πρόσφατα βρέθηκα δίπλα σε μείζονα αστέρα της εποχής και έχασα πάσα ιδέα (την είχα που την είχα χαμένη…). Σχολίαζε αρνητικά στα παρασκήνια συναδέλφους του και άλλους εις επήκοον όλων των υπολοίπων –και δημοσιογράφων, θαρρείς και ο ίδιος είναι ο θεός! [όνομα δε λέω διότι πολλοί θα πάθουν πλάκα]
Είναι κάποιοι άλλοι πάλι, που μια συνάντηση μαζί τους δικαιολογεί το μύθο γύρο από την παρουσία τους, τους μυθοποιεί ακόμη περισσότερο. Για παράδειγμα, όταν πρωτοσυνάντησα τον Χρήστο Γιανναρά (το 1998 στην Κατερίνη με αφορμή την «Απανθρωπία του δικαιώματος») εντυπωσιάστηκα από την απλότητά του, την προσήνειά του, την γνώση και την ομιλία του. Ένας άνθρωπος που ακόμη κι αν κάποιος δεν συμφωνεί μαζί του δεν μπορεί παρά να δεχθεί ότι κάποιες φορές (πολύ συχνά) η σκέψη του αρχινά δυο τρία επίπεδα πέρα από τον μέσο νου. Με εντυπωσίασε η απλότητά του, φερόταν όπως ο δάσκαλος στον μαθητή του. Διδακτικά ακόμη και με τις κινήσεις του.
Άλλος που αποδείχθηκε «απατεών ολκής», δήθεν πανεπιστημιακός που τοποθετήθηκε εκδότης από... αλλαχού εκδότη, ως αχυράνθρωπος δηλαδή κατά το εμπορικό δίκαιο. Εκτός από ρολίστας αχυράνθρωπος αποδείχθηκε και αχρειάνθρωπος. Αποδείχθηκε φωνακλάς της πλάκας, αφού ούτε επαρκή γνώση έχει για όσα φωνάζει ούτε οι φωνές του έχουν αποτέλεσμα. Ίσως η Ιστορία να τον γράψει σε κάποια κατάστιχα ως τον πλέον επιτυχημένο λαθρα-βιώσαντα. Κι όμως ο τύπος αυτός κυκλοφορεί ελεύθερος από παράθυρο σε παράθυρο, όντας αποδεκτός από τους φραγκάτους της Ενημέρωσης.
Εάν θυμηθώ κι άλλους, θα επανέλθω…

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!!!

Πρωί πρωί στην Εγνατία

Μια φωτεινή στήλη (δημόσιο φωτιστικό) που έγειρε στο δεξί ρεύμα της Εγνατίας (με κατέυθυνση Βαρδάρι προς κέντρο πόλης) διέκοψε την κυκλοφορία από νωρίς το πρωί. Οκτώ η ώρα που περνούσα, είχαν ήδη κινητοποιηθεί Τροχαία, τεχνικές υπηρεσίες, ΔΕΗ (αν δεν κάνω λάθος) και η κυκλοφορία είχε κλείσει στα δύο ρεύματα -ευτυχώς εκείνη την ώρα δεν υπάρχει φοβερή κίνηση προς το Κέντρο. Και στις 10 που ξαναπέρασα η στήλη είχε ορθωθεί αλλά ο δρόμος δεν είχε ακόμη ξεμπλοκαριστεί. Η φωτογραφία για του λόγου το αληθές.

FOTO: @STEMAR

Οι πλαστογράφοι, οι κατακτητές και ο Καναδάς

Η αναγνώριση του Κοσόβου από ουκ ολίγες χώρες ανά τον κόσμο είναι ένα ακόμη παράδοξο διπλωματικής λογικής. Είναι ένα παράδοξο που μπορεί να εξηγηθεί μόνο υπό το πρίσμα των εμμέσων συμφερόντων που μπορεί να έχει κάθε χώρα, συμφέροντα τα οποία αντιστρατεύονται στο διεθνές δίκαιο και την διπλωματική λογική, συστρατεύονται όμως με την «εντολή» του Λευκού Οίκου (και τις επιθυμίες του συστήματος Μπους).
Είναι επομένως αναμενόμενο να υπάρξει «εθνικιστική έξαρση» στο Κεμπέκ του Καναδά, χώρα η οποία αναγνώρισε από τις πρώτες την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Κι ας έρχεται τώρα ο πρωθυπουργός Στήβεν Χάρπερ (βλέπε φωτό) να υποστηρίξει ότι δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στο Κόσοβο και στο Κεμπέκ. «Οι κάτοικοι του Κεμπέκ είναι εντελώς ξεκάθαροι. Δεν ενδιαφέρονται για άλλα δημοψηφίσματα ή διαμάχες περί την ανεξαρτησία. Θέλουν να χτίσουν ένα ισχυρό Κεμπέκ μέσα σε ένα ισχυρό Καναδά» είπε στους δημοσιογράφους. Καλά όλα αυτά. Μόνο που ποτέ οι κάτοικοι δεν είναι αυτοί που δημιουργούν τα προβλήματα, όταν δεν είναι δίκαια.
Ρωτήστε για παράδειγμα τους κατοίκους των Σκοπίων. Όλες οι ανταποκρίσεις από εκεί λένε ότι ελάχιστα ενδιαφέρονται να υφαρπάξουν το όνομα «Μακεδονία» από την Ελλάδα. Καίγονται, όμως, για το βιοπορισμό τους (όπου η Ελλάδα συνδράμει τα μάλα όντας ο μεγαλύτερος επενδυτής στη γείτονα) και για την ειρήνη στην περιοχή τους.
Μόνο όταν τα εθνικά αιτήματα είναι δίκαια, είναι και παλλαϊκά. Όπως έδειξε και το συλλαλητήριο του 1992. Σε κάθε άλλη περίπτωση, όπως και στους Κοσόβου ή των Σκοπίων, τα προβλήματα τα δημιουργούν φωνακλάδικες μειοψηφίες, τυχοδιώκτες πρώην σφαγείς αμάχων κλπ.
Άρα, είναι επόμενο, κ. Χάρπερ, την εθνικιστική έξαρση στο Κεμπέκ (και όπου αλλού) να την προκαλέσει μια αρρωστημένη μειοψηφία, η οποία στηρίζει τον τσαμπουκά της σε αποφάσεις όπως αυτή του Καναδά για το Κόσοβο.
Δεν είναι δυνατόν Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία να μην αναγνωρίζουν το ανεξάρτητο Κόσοβο, Ελλάδα, Κροατία, Βοσνία – Ερζεγοβίνη να είναι επιφυλακτικές και να το υποστηρίζουν μόνο Σκοπιανοί και Τούρκοι… Δηλαδή οι πλαστογράφοι (της Ιστορίας) και οι κατακτητές (της βόρειας Κύπρου)!

20Μαρ2008

Highlights #33

Ζαχόπουλος Ι
Το υπουργείο Πολιτισμού θεωρείται ένα από τα τελευταία τη τάξει υπουργεία στις ελληνικές κυβερνήσεις. Συνήθως, κανείς πολιτικός δεν ασχολείται σοβαρά με τα θέματά του, με αποτέλεσμα κανείς υπουργός να μην είναι σε θέση να ασχοληθεί σωστά με τα θέματά του. Αναλόγως οι υποθέσεις του ΥΠΠΟ ποτέ δεν μπαίνουν πρώτα σε καμία ατζέντα, ούτε την πολιτική ούτε την ειδησεογραφική. Ο Ζαχόπουλος είναι ίσως το μοναδικό στέλεχος της ΝΔ που πριν ακόμη από τις εκλογές του 2000 ασχολήθηκε με τα θεσμικά του πολιτισμού –οι δύο μοναδικές επερωτήσεις για τον πολιτισμό έφεραν την υπογραφή του (για τον Κινηματογράφο και για το Θέατρο). Ούτε ο ίδιος βέβαια δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί όσα συμβαίνουν σήμερα. Η «υπόθεση Ζαχόπουλου» έφερε ξαφνικά το ΥΠΠΟ πρώτο σε δελτία ειδήσεων, σε τοκ σόου, σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφημερίδες. Ακούστηκαν τα μύρια όσα από τον οποιονδήποτε, στο πλαίσιο του συνήθους ορυμαγδού «καταγγελιών», τα περισσότερα αστήρικτα και τα σημαντικά πουθενά. Πιάσανε το ΥΠΠΟ όλοι εκτός από τους συντάκτες που είναι διαπιστευμένοι στο συγκεκριμένο υπουργείο, οι δημοσιογράφοι που γνωρίζουν καλά και σε βάθος χρόνου τα θέματα. Εκείνοι που εδώ και δέκα χρόνια έχουν αντιληφθεί ότι το ΥΠΠΟ είναι ένα χρυσωρυχείο κι ας παραμένει υπουργείο για «ξέπλυμα» κυβερνητικών στελεχών.

Ζαχόπουλος ΙΙ
Βεβαίως, στην εποχή της «εισαγγελικής» δημοσιογραφίας ήταν αναμενόμενο ότι θα συνέβαινε έτσι. Ότι σύμπαν το ΚΑΣ θα φορτωνόταν στον πρώην γενικό γραμματέα κι ας είναι γνωμοδοτικό όργανο, όπως και το περίφημο πλέον οικόπεδο της οδού Φιλικής Εταιρείας στη Θεσσαλονίκη κι ας έβγαλε άδειες επί ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα λεφτά του ΛΟΤΤΟ κι ας μοιράστηκαν στο παρελθόν ως ψιλολόγια στις εκλογικές περιφέρειες των προηγούμενων ηγεσιών του ΥΠΠΟ. Εμείς ως πολιτιστικοί συντάκτες, ως δημοσιογράφοι –έτσι όπως αντιλαμβανόμαστε τη δημοσιογραφία- δεν μπορούμε να αποδώσουμε ποινικές ευθύνες, παρά μόνον πολιτικές. Κρίνουμε τις ενέργειες και τις δράσεις των εκάστοτε ηγεσιών με γνώμονα το κοινό συμφέρον αλλά από την πολιτική πλευρά. Γι’ αυτό το λόγο η στήλη αυτή έχει επικρίνει αρκετές από τις πρωτοβουλίες του ΥΠΠΟ –κάποιες και του πρώην γενικού γραμματέα. Δεν θα πέσουμε στην παγίδα να μιλήσουμε ή να υπαινιχθούμε έστω οικονομικές ατασθαλίες, όπως επιβάλλει ο συρμός. Είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, ο οποίος μάλιστα τώρα ερευνά τα πάντα. Πολιτικές ευθύνες υπάρχουν και κριτική ασκήθηκε ήδη όταν έπρεπε, όχι όταν η δρυς κατέπεσε.

Ζαχόπουλος ΙΙΙ
Ο υπογράφων έχει επισημάνει πολλές φορές για παράδειγμα ως θετική την δημιουργία και υποστήριξη θεσμών, όπως η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου, η Photobiennale, αλλά και αρνητικά στη λειτουργία του πρώην γενικού γραμματέα όπως οι κόντρες του με πρόσωπα που δεν ήταν της εμπιστοσύνης του και οι συνεπακόλουθες αρνητικές συμπεριφορές όπως ο στραγγαλισμός της Θεατρικής Άνοιξης, η συστηματική κόντρα στη Δ. Μουζάκη και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η αναιτιολόγητη απενεργοποίηση των εν ισχύ προγραμματικών συμβάσεων κ.ά. Ο Χρήστος Ζαχόπουλος ήταν απρόσιτος και για κάποιους αλαζονικός. Τα παράπονα περισσεύουν για αναπάντητες επιστολές αλλά και για επιλεκτικές ενισχύσεις φορέων.
Η Θεσσαλονίκη, βέβαια, νοιώθει όπως πάντα μια παράλληλη ανασφάλεια, έναν αθηνοκεντρικό… ιδεασμό όταν δεν έχει δικούς της ανθρώπους στο ΥΠΠΟ (και όχι μόνο) προκειμένου να ενδιαφερθούν για τις ανάγκες της. Εν μέρει, όπως δείχνει η ιστορία, έχει δίκιο. Αρκεί αυτή η ανασφάλεια να μην εξελίσσεται σε επαρχιωτισμό.

Ανάσα για το θέατρο;
Ανάσα για τα επιχορηγούμενα σχήματα και για τα ΔΗΠΕΘΕ από τον υπουργό Μιχάλη Λιάπη (μέχρι και της Θεατρικής Άνοιξης αναπτερώθηκαν οι ελπίδες). Μετά από τρία χρόνια εκκρεμοτήτων και αβεβαιότητας, ο υπουργός –νέος στην πραγματικότητα- έβαλε τα πράγματα σε μια σωστή βάση. «Η επιχορήγηση», είπε σε συνάντηση με τους εκπροσώπους των ταλαιπωρημένων θεάτρων, «δεν είναι βοήθημα, αλλά ένα χρήσιμο εργαλείο άσκησης συγκεκριμένης πολιτικής εκ μέρους της πολιτείας υπέρ της Τέχνης», τοποθετώντας τα πράγματα σε μια λογική πολιτική βάση. Επί του πρακτέου, όπως ανακοίνωσε, 700 χιλιάδες ευρώ επρόκειτο να δοθούν άμεσα στα επιχορηγούμενα θεατρικά σχήματα, προκειμένου να εξοφληθεί το μεγαλύτερο μέρος του χρέους τους, και 1 εκατ. ευρώ στα ΔΗΠΕΘΕ (θύματα κι αυτά των αναπάντητων κλήσεων προς τον πρώην Γενικό). Το θέμα είναι αν θα του δώσει τα λεφτά ο Γ. Αλογοσκούφης…

Θετική η εμπλοκή του ΕΚΕΘΕΧ
Στην εν λόγω συνάντηση, ο Μ. Λιάπης έκανε και μια ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα ανακοίνωση. Είπε ότι εφεξής τις επιχορηγήσεις και τους επιχορηγούμενους διετούς προγραμματισμού –τα «ιστορικά» σχήματα, όπως τα αποκάλεσε- θα καθορίζει το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού. Οι εμπλεκόμενοι κρίνουν ως ιδιαίτερα θετική την εξέλιξη δεδομένου ότι η στελέχωση των επιτροπών τα τελευταία χρόνια υπήρξε αμφιλεγόμενη. Εάν επιτραπεί στο ΕΚΕΘΕΧ να λειτουργήσει με μια σχετική ανεξαρτησία, είναι βέβαιο ότι βαίνουμε προς τομές, λένε ορισμένοι. Μακάρι. Στα θετικά που ακούστηκαν, η αναζήτηση χώρων για πρόβες νέων ομάδων θεάτρου και χορού, καθώς και η εξασφάλιση αεροπορικών εισιτηρίων για συμμετοχή σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Φαίνεται ότι ο υπουργός είχε καλή ενημέρωση.

Πικάσο και El Greco
Μετά τον Πικάσο και τα χαρακτικά του («Picasso, Suite 347»), μια ακόμη άκρως ενδιαφέρουσα έκθεση φιλοξενεί μέχρι τα μέσα Απριλίου το Τελλόγλειο Ίδρυμα. Η έκθεση έχει τίτλο «Ο El Greco από το πλατώ στην οθόνη» και περιλαμβάνει μια σειρά κοστουμιών που ανέδειξαν οι πρωταγωνιστές της πολυβραβευμένης ταινίας του Γιάννη Σμαραγδή «El Greco» καθώς και έργα τέχνης που χρησιμοποιήθηκαν ως σκηνικά στην ίδια ταινία. Δίπλα στο υλικό της ταινίας, θα εκτεθούν αντίγραφα των έργων του Greco σε φυσικό μέγεθος, πανομοιότυπα με τα αληθινά, αλλά και σπαθιά, παλέτες, πινέλα, πήλινα και γυάλινα δοχεία χρωμάτων, γύψινα εκμαγεία χεριών, βουλοκέρια, φτερά γραφής και άλλα αντικείμενα που χρησιμοποιήθηκαν στα γυρίσματα της ταινίας και αναπαριστούν την εποχή του Greco. Την επιμέλεια της έκθεσης υπογράφει η Ελένη Σμαραγδή, που είναι και παραγωγός της ταινίας. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το πανεπιστημιακό… νοσοκομείο της Τέχνης έχει κατορθώσει να ανεβάσει ψηλά τον πήχη, με μια συνεπή πορεία στα τελευταία οκτώ χρόνια.

Λέσχη Βιβλίου
Τα πάνω τους και τα κάτω τους έχουν και τα ξένα Ινστιτούτα, ειδικά στη Θεσσαλονίκη που είναι μια περιφερειακή πόλη στα διακρατικά ενδιαφέροντα. Μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία ανέλαβε η βιβλιοθήκη του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης ιδρύοντας μια Λέσχη Βιβλίου. Η Λέσχη φιλοδοξεί να αποτελέσει «στέκι» της γαλλοφωνίας και ξεκινά στις 16 Απριλίου με το βιβλίο «μ.Χ.» του Βασίλη Αλεξάκη. Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν καλό θα είναι να γραφτούν στη Λέσχη(τηλ. 2310-821231 Δευτέρα - Παρασκευή στις 9 π.μ. - 2 μ.μ.).

ΜΙΕΤ ζωντανό
Ένας ακόμη πολυχώρος, λίγο διαφορετικός από τους άλλους, άνοιξε στη Θεσσαλονίκη πριν λίγους μήνες. Είναι το βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης στην οδό Τσιμισκή 11 (βλέπε φωτό). Δεν είναι παρά μια αγκαλιά για εκείνα τα βιβλία που είναι εξόχως σημαντικά αλλά δεν απολαμβάνουν την προβολή των ευπώλητων. Βιβλία που εκδίδονται από μη κερδοσκοπικούς φορείς (ΕΛΙΑ, ΚΜΣΤ, Ίδρυμα Αβέρωφ, Μουσείο Μπενάκη κ.ά.) και αποτελούν μικρούς θησαυρούς. Εξαιρετικά ευχάριστη η διαμόρφωση του χώρου, που φιλοξενεί βιβλιοπαρουσιάσεις και εικαστικές εκθέσεις. Σύμφωνα με τους υπευθύνους, είναι ένα στοίχημα που σιγά σιγά κερδίζεται, δεδομένου ότι δεν στηρίζεται στην εμπορικότητα των εκδόσεων.

Προς ανεξαρτητοποίηση
Δεν είναι μόνο το Κόσσοβο που επιδιώκει την ανεξαρτητοποίηση του. Είναι και Όπερα Θεσσαλονίκης που βλέπει στο ΚΘΒΕ τη Σερβία. Βέβαια, αναλογίες δεν υπάρχουν, είναι απλώς λεκτικό το παιχνίδι. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, το αίτημα που τίθεται από το 2002 και από τις δύο πλευρές, είχε υιοθετηθεί από τον πρώην γ.γ., ενώ και ο Μ. Λιάπης το είδε θετικά. Ήδη, η αρμόδια νομοπαρασκευαστική επιτροπή που συστάθηκε από το ΥΠΠΟ έχει έτοιμο το σχέδιο από τις 14 Ιανουαρίου. Σύμφωνα με πληροφορίες, προβλέπεται ότι η λυρική σκηνή της Θεσσαλονίκης θα είναι ανεξάρτητο νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου και θα διέπεται από το ίδιο καθεστώς με αυτό των δύο κρατικών θεάτρων της χώρας και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Ως προς την επωνυμία έχει προταθεί η μετονομασία της σε Όπερα Μακεδονίας. Στα οικονομικά, η επιχορήγησή της αυξήθηκε από 760.000 σε 850.000 ευρώ και οι λοιπές ανάγκες καλύφθηκαν από το πρόγραμμα «Πολιτισμός» του ΥΠΠΟ και ευρωπαϊκά προγράμματα. Προς το παρόν δεν υπήρξαν παρενέργειες από την υπόθεση Ζαχόπουλου (οι χρηματοδοτήσεις είχαν ήδη δρομολογηθεί), ωστόσο εκφράζονται φόβοι ότι ίσως αυτές φανούν στην επόμενη παραγωγή. Ο Λιάπης ξαφνικά έγινε δυσεύρετος, αλλά ήδη θα πρέπει να εξομαλύνθηκε η λειτουργία του.

Μεγάλα ονόματα στη ΔΕΒΘ
Τζόναθαν Κόου και Αντόνιο Ταμπούκι, ο βρετανός κι ο Ιταλός θα είναι τα μεγάλα ονόματα που θα δούμε στην φετινή Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης που διοργανώνει το ΕΚΕΒΙ. Με νέο πρόεδρο τον Πέτρο Μάρκαρη στη θέση του αποχωρήσαντα –πλην πετυχημένου- Δημήτρη Νόλλα, αναμένεται να έχει έναν αέρα ανανέωσης. Στο μεταξύ, με τη Γαλλία εγκαινιάζεται ο θεσμός της τιμώμενης χωρας στη που φέτος θα φιλοξενηθεί και πάλι στους χώρους της HELEXPO από 29 Μαΐου έως 1 Ιουνίου. Για το 2009 αναμένεται η απάντηση της Γερμανίας, ενώ το 2010 τιμώμενη χώρα θα είναι η Κίνα. Η θεματική έκθεση θα ασχοληθεί με το πολιτικό βιβλίο, ενώ θα συνεχιστεί η καμπάνια που άρχισε από την έκθεση παιδικού βιβλίου της Αθήνας στην Παιδική Γωνιά «Βιβλίο, δικαίωμά σου». Η συμμετοχή των Ελλήνων εκδοτών είναι και φέτος αθρόα, καθώς όσοι δούλεψαν πέρυσι είδαν καρπούς που επιβεβαιώνουν τον διεθνή και επαγγελματικό χαρακτήρα της διοργάνωσης.

Βροχή στη Θεσσαλονίκη

Βρέχει σήμερα, μια βροχή επίμονη μα ψιλή σαν χάδι στα χείλη. Βαθμοί Κελσίου 7,5, υγρασία μπόλικη. Οι εικόνες ολίγον χειμωνιάτικες. Η φωτογραφία σαν ζωγραφιά, λάδι σε χαρτί...

FOTO: @STEMAR

7 γυναίκες, 7 ιστορίες ανθρωπιάς

Αντιγράφω το χθεσινό δελτίο Τύπου της Νομαρχίας για την έλευση επτά ΚΥΡΙΩΝ από τα επτά σημεία του πλανήτη προκειμένου να βραβευθούν από το νομάρχη Π. Ψωμιάδη για την προσφορά τους. Δυστυχώς το γεγονός πέφτει θύμα του ασφαλιστικού και των περί αυτού απεργιακών κινητοποιήσεων, αλλά και του "κλίματος" της Θεσσαλονίκης:

«Υπηρετώ την ελληνική εκπαίδευση εδώ και 42 χρόνια και είναι η σπουδαιότερη διάκριση που λαμβάνω, μετά το βραβείο του Αποστόλου Παύλου που μου απένειμε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος». Μ’ αυτά τα λόγια η εκπαιδευτικός Στέλλα Κοκκόλη από τις ΗΠΑ ευχαρίστησε το Nομάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη για την πρωτοβουλία του να τιμήσει, σε συνεργασία με το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού, την Ελληνίδα της διασποράς, στην εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008, στις 19.30, στην αίθουσα “Grand Piedra” του ξενοδοχείου “Porto Pallas” στη Θεσσαλονίκη, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. «Είναι η μεγαλύτερη τιμή που δίνεται στις Ελληνίδες της Διασποράς. Στις γυναίκες του ελληνισμού που για τόσα χρόνια εργάζονται με ψυχή και σώμα για να ζωντανέψουν την Ελλάδα που κλείνουν μέσα τους», πρόσθεσε η κ. Κοκκόλη.
Σε μια συγκινητική ατμόσφαιρα οι Ελληνίδες της Διασποράς που θα τιμηθούν από τη Νομαρχία συναντήθηκαν σήμερα, στις 10.30 το πρωί, με το Νομάρχη, παρουσία και του Προέδρου του ΣΑΕ Στέφανου Ταμβάκη, και αφηγήθηκαν προσωπικά βιώματα από τα δύσκολα χρόνια που έζησαν και ζουν μακριά από τη μητέρα πατρίδα.
«Η Νομαρχία Θεσσαλονίκης ανοίγει την αγκαλιά της και υποδέχεται Ελληνίδες της ομογένειας, Ελληνίδες με κεφαλαία γράμματα. Η εκδήλωση Τιμής στην Ελληνίδα της Διασποράς είναι από πλευράς μας μια ελάχιστη πράξη σεβασμού για την αναγνώριση του μεγάλου έργου των γυναικών αυτών. Υποκλινόμαστε στην προσφορά τους», υπογράμμισε από την πλευρά του ο νομάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης. Ο Νομάρχης ευχαρίστησε τις γυναίκες της ομογένειας, καθώς και για την προθυμία τους να αψηφήσουν τα χιλιάδες χιλιόμετρα του ταξιδιού και να επισκεφθούν τη Θεσσαλονίκη για να παραστούν στην εκδήλωση. «Να ξέρετε ότι χρωστάμε σ’ εσάς. Εσείς δεν μας χρωστάτε τίποτε», τόνισε ο Νομάρχης, αναφερόμενος στο διακεκριμένο έργο κάθε μιας από τις τιμώμενες γυναίκες.
«Ήταν χρέος μας να τιμήσουμε τις Ελληνίδες της Διασποράς, γυναίκες που μεταλαμπάδευσαν τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας, κρατώντας ψηλά τη σημαία της Ελλάδας. Υπάρχει μια μεγάλη Ελλάδα, όταν υπάρχουν τόσο μεγάλες Ελληνίδες γύρω μας», είπε ο πρόεδρος του ΣΑΕ Στέφανος Ταμβάκης, ο οποίος ευχαρίστησε θερμά το Νομάρχη για την πρωτοβουλία της βράβευσης.
Οι τιμώμενες γυναίκες είχαν την ευκαιρία να γνωριστούν μεταξύ τους και να μιλήσουν με το Νομάρχη, τονίζοντας με κάθε ευκαιρία τη μεγάλη χαρά και συγκίνηση για τη βράβευσή τους από την Ελλάδα.
«Να νοιώθουμε μια οικογένεια και να βοηθάμε τον αδερφό μας όταν έχει ανάγκη»,προέτρεψε η Ρόδα Παπανικολάου-Ορφανίδου, που ζει μόνιμα στο Λονδίνο και, εκτός από την εκπαιδευτική της προσφορά στα Ελληνόπουλα της Μεγάλης Βρετανίας, δραστηριοποιείται στην Επιτροπή Συμπαράστασης Ελλήνων Γεωργίας, βοηθώντας οικονομικά τους φτωχούς ομογενείς.
«Και μόνο το ότι κατάγομαι από την Ελλάδα με κάνει να πιστεύω ότι οφείλω τα πάντα στην πατρίδα μου. Θεωρούμε μεγάλη μας τιμή το ότι επιτέλους αναγνωρίστηκε η Ελληνίδα του εξωτερικού», είπε με τη σειρά της η Χριστίνα Πάνου, που αντιπροσωπεύει την ομογένεια της Αυστραλίας, εκφράζοντας την κοινή επιθυμία κάθε Ελληνίδας της διασποράς «να σηκώσει το ελληνικό όνομα πολύ ψηλά».
«Για όλες μας μάνα μας είναι η Ελλάδα και όπου και αν βρισκόμαστε, τη μάνα μας την έχουμε μέσα μας», τόνισε η Μαρία Ριφιώτη, εκπρόσωπος του ελληνισμού της Βραζιλίας. «Κλαίμε σήμερα, αλλά κλαίμε από χαρά και για την τιμή που μας γίνεται», πρόσθεσε συγκινημένη η κ. Ριφιώτη.
«Προσπαθούμε να φανούμε αντάξιες ως Ελληνίδες και να κάνουμε βίωμα αυτό που μας διδάσκει η Ορθοδοξία», δήλωσε η Αριάδνη Ψύλλου, εξέχον μέλος της ελληνικής κοινότητας της Αφρικής.
«Έχω δεχθεί πολλές τιμές, αλλά αυτή είναι η μεγαλύτερη», είπε η Ελένη Τσικριτσή από τον Καναδά, μια γυναίκα που διακρίνεται για την πολύπλευρη προσφορά της στην ομογένεια του Τορόντο και έχει τιμηθεί γι’ αυτήν από την καναδική κυβέρνηση.
«Ευχαριστώ θερμά το Νομάρχη για τη μεγάλη τιμή και υπόσχομαι να συνεχίσω να προσφέρω στην ελληνική κοινότητα με όλες μου τις δυνάμεις», είπε η Μαντόνα Σαββίδη από τη Γεωργία, που μετέφερε τη δική της εμπειρία για τους Έλληνες της ομογένειας.
Ιδιαίτερα συγκινημένη ήταν και η Ελένη-Μικρούλα Γραμματικοπούλου, η μητέρα του Ελληνορώσου κοσμοναύτη Θεόδωρου Γιουρτσίχιν Γραμματικόπουλου, που ευχαρίστησε από καρδιάς το Νομάρχη για τη βράβευσή της. «Αγαπάμε την Ελλάδα και ήρθαμε να ζήσουμε εδώ πριν από μερικά χρόνια» είπε.
Εκτός από τις Ελληνίδες της Διασποράς, στην αυριανή εκδήλωση η Νομαρχία Θεσσαλονίκης θα βραβεύσει και Ελληνίδες που ζουν «εντός των τειχών». Πρόκειται για τις κ. κ. Μάρω Κεσεσίογλου-Γενική Πρόξενο της Ακτής Ελεφαντοστού και Πρέσβειρα στα Ηνωμένα Έθνη για τη καταπολέμηση του AIDS, Τίμη Μπακατσέλου-Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Καρκινοπαθών Παιδιών «Στοργή» και Καίτη Τζιτζικώστα- Πρόεδρος Εθνικής Επιτροπής UNESCO, οι οποίες με το έργο τους, τις δραστηριότητές τους, τα ζωντανά όνειρά τους και την ουσιαστική κοινωνική προσφορά τους, έχουν καταφέρει να αναδείξουν την Ελλάδα παγκοσμίως ως χώρα αγάπης και αλληλεγγύης.
Τις γυναίκες αυτές εκπροσώπησε η κ. Τίμη Μπακατσέλου, πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Καρκινοπαθών Παιδιών «Στοργή», η οποία δεν έκρυψε τη συγκίνησή της για «την αξιοθαύμαστη προσπάθεια όλων αυτών των γυναικών, οι οποίες, παρά τις δυσκολίες της ζωής σε ξένο τόπο, δεν ξέχασαν ποτέ την πατρίδα τους».

Ο Σαμαράς για Καραμανλή, Ντόρα και Σκοπιανό

«…ο πρωθυπουργός αποκλείει κάθε προοπτική διπλής ονομασίας. Αλλά αποδέχεται να συζητήσει για ‘‘σύνθετη’’. Εγώ εξακολουθώ να διαφωνώ με τη ‘‘σύνθετη ονομασία’’. Αλλά επικροτώ την αποφυγή διπλής ονομασίας». Με άρθρο του στην «Καθημερινή» της Κυριακής ο Αντώνης Σαμαράς (κάποτε υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μετέπειτα πρόεδρος της Πολιτικής Άνοιξης, αργότερα ευρωβουλευτής της ΝΔ και από τον περασμένο Σεπτέμβριο κυβερνητικός βουλευτής) μπαίνει ξανά στο πολιτικό παιχνίδι με αφορμή το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, ξεκαθαρίζει τη θέση του έναντι του Καραμανλή και αφήνει πάρα πολλές αιχμές κατά της Ντόρας Μπακογιάννη.
Με τη θέση που εκφράζει εν σχέσει με την κυβερνητική θέση, ο εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα δείχνει απόλυτη πολιτική συνέπεια σε σχέση με όσα εξέφραζε από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, ενώ με τις αιχμές που αφήνει δεν σχολιάζει απλώς το παρελθόν αλλά κριτικάρει το μέλλον.
Χρησιμοποιεί μια ευρηματική φράση για να συνοψίσει την άποψή του, αλλά και να σχολιάσει τα εγχώρια αντεπιχειρήματα: «Τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν να τα λύσουμε, όχι να τα ‘‘κλείσουμε’’».
Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να ατύχησε στις επιλογές συνεργατών στην Πολιτική Άνοιξη (τα δύο «κλασάτα» στελέχη του Μανώλης Καλαμίδας και Ανδρέας Λεντάκης βγήκαν νωρίς εκτός χτυπημένοι από τον καρκίνο) και επομένως δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την προσωπική αύρα του όπως απαιτούσαν η περιστάσεις. Μπορεί να καυχάται ότι είναι ο προάγγελος του τέλους της μεταπολίτευσης και των σημερινών κορυφώσεων που ζει το πολιτικό μας σύστημα. Το βέβαιο είναι -και φαίνεται στην χθεσινή του παρέμβαση στην «Καθημερινή»- ότι ήταν και παραμένει μια εκλεκτή προσωπικότητα, ένας πολιτικός βγαλμένος από την ελληνική πολιτική ιστορία που ξεχωρίζει από το σύνολο με χαρακτηριστικά τη συνέπεια, την οξύνοια, τον καθαρό λόγο, την αγάπη για την πατρίδα. Εάν, σε σχέση με το 1993, έχει αποκτήσει και ωριμότητα, τότε είναι πια έτοιμος για… επιστροφή στο μέλλον!
ΔΕΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_16/03/2008_263038
16Μαρ2008

Τα τσικό των Σκοπίων και ο «Τσι»

Πριν από λίγο καιρό γράφαμε ότι το νεαρό της κυβερνητικής ηλικίας στα Σκόπια δεν είναι και ο καλύτερος σύμβουλος για τους βόρειους γείτονες. Ήταν τότε που ο υπουργός Εξωτερικών Αντόνιο Μιλόσοσκι, ο 32χρονος κολεγιόπαις made in USA, έκανε ειρωνικές δηλώσεις κατά της Ελλάδας αμέσως μετά τις δεύτερες επαφές Νίμιτς με Βασιλάκη - Δημητρόφ τον περασμένο Δεκέμβριο. Τα λόγια του ήταν κάτι ασυνήθιστο για υπουργό Εξωτερικών, ανάρμοστα σε διπλωματικό επίπεδο. Πρόδιδαν όμως έναν αχαλίνωτο φανατισμό και κίνητρα απροκάλυπτα εθνικιστικά. Κυρίως, όμως, πρόδιδαν ανωριμότητα, έλλειψη πείρας και χαρακτήρα, στοιχεία που αποτελούν αντι-προσόντα για έναν υπουργό Εξωτερικών. Πολύ περισσότερο που ο συγκεκριμένος ΥΠΕΞ έχει να διαχειριστεί πολυσύνθετα και δύσκολα προβλήματα που «βρέχουν» πανταχόθεν την χώρα του και απαιτούν επαρκή ιστορική γνώση, ψύχραιμη σκέψη και ελεγχόμενο στόμα.
Κάποιοι λένε ότι δεν αποκλείεται να είναι και «στημένη» η κρίση στα Σκόπια μεταξύ κυβέρνησης και Αλβανόφωνης αντιπολίτευσης. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο 37χρονος πρωθυπουργός Γκρούεφσκι και ο 32χρονος υπουργός Μιλόσοσκι -αλλά κι η κυβέρνησή τους 6 υπουργοί της οποίας είναι κάτω των 40 ετών- μέσα στην σλαβομακεδονική εθνικιστική τους παραζάλη απλώς δεν υπολόγισαν το γεγονός ότι το άλλο τους μισό είναι καθαρόαιμο αλβανικό στοιχείο που ενδιαφέρεται για τη Μεγάλη Αλβανία και όχι για τη… Μεγάλη Μακεδονία (μιλώ για τις ηγεσίες διότι ο λαός μάλλον νοιάζεται μόνο για ειρήνη και επιβίωση).
Το ζητούμενο είναι να μην πληρώσουν τα Βαλκάνια την απειρία των νεαρών των Σκοπίων αλλά και των άλλων χωρών (κάποτε ο 31χρονος Μάικο στην Αλβανία, ο 33χρονος Βίντενοφ στη Βουλγαρία κ.ά.). Τώρα, αν όλα αυτά –δηλαδή «ηγέτες» που αναρριχώνται δίχως να έχουν δουλέψει στη ζωή τους- προβληματίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν το γνωρίζω. Πάντως, οι δημοσκοπήσεις κρατούν ψηλά την πολιτική λίμπιντο του «Τσι» (κατά κόσμον Αλέξη Τσίπρα). Καλά…
16Μαρ2008

Οι προοπτικές απασχόλησης

Διαβάζω στην «Καθημερινή» της Κυριακής από τη Μαίρη Λεμπέση, στο οικονομικό πορτοκαλί της εφημερίδας, τις προοπτικές απασχόλησης ανά κλάδο όπως προκύπτουν από τον αριθμό των εργοδοτών που περιμένουν αύξηση της απασχόλησης, αφαιρουμένου του ποσοστού των εργοδοτών που περιμένουν μείωση της απασχόλησης στην περιοχή ευθύνης τους.
-33 Χρηματοοικονομικά, ασφάλειες, ακίνητη περιουσία, παροχή υπηρεσιών προς επιχειρήσεις
-26 Δημόσιος τομέας και κοινωνικές υπηρεσίες
-25 Μεταποίηση
-24 Κατασκευές
-23 Τουρισμός
-20 Εμπόριο (χονδρική και λιανική)
-17 Μεταφορές και επικοινωνίες / Ηλεκτρισμός, φυσικό αέριο και ύδρευση.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
16Μαρ2008

Περί συνδικαλισμού (συνέχεια)

Τα άρθρα – ρεπορτάζ του Νίκου Νικολάου και Χριστίνας Κοψίνη στην χθεσινή «Καθημερινή» (Κυριακή 16 Μαρτίου 2008) επιβεβαιώνουν όσα γράφαμε στα «Λογοπαίγνια» την περασμένη Παρασκευή για τον συνδικαλισμό.
Το άρθρο της Χρ. Κοψίνη μιλά για χαμηλή «συνδικαλιστική πυκνότητα» καθώς σε κάθε συνδικάτο αναλογούν 710 εργαζόμενοι –υπάρχουν 3.710 συνδικάτα για 500.000 μισθωτούς! Κάνουν λόγο για «παραταξιοποίηση», για «απόλυτη υπακοή στα κόμματα», για προκάτ ψηφοφορίες, για χρηματοδότηση από το κράτος μέσω της εισφοράς των εργαζομένων –μελών και μη των συνδικάτων- υπέρ της Εργατικής Εστίας (38,5 εκατ. ευρώ μοιράστηκαν τα συνδικάτα το 2007!).
Ο Ν. Νικολάου κάνει λόγο για «προκλητικά προνόμια των συντεχνιών» αναφερόμενος στις «ολιγάριθμες ομάδες εργαζομένων σε ΔΕΚΟ, ΟΤΑ και κρατικές τράπεζες».
Αντιγράφω χαρακτηριστικό απόσπασμα που τα λέει όλα:
"Τον χειμώνα του 1951 ο Γεώργιος Καρτάλης, η πιο έντιμη και προοδευτική φωνή στην Ελλάδα την επαύριο του εμφυλίου πολέμου, σαν υπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση του στρατηγού Πλαστήρα, προσπαθούσε να βάλει τάξη στα ερειπωμένα οικονομικά και να ανορθώσει την κατεστραμένη οικονομία. Ο Καρτάλης βρήκε τότε απέναντί του την οικονομική ολιγαρχία που είχε λεηλατήσει τις πιστώσεις του σχεδίου Μάρσαλ αλλά και τις συντεχνίες, με πρώτη εκείνη των υπαλλήλων της Τραπέζης της Ελλάδος. Αλλά ο Καρτάλης ήταν αγωνιστής και ήξερε να απαντά στις προκλήσεις. Εστειλε, λοιπόν, τον νεαρό συνεργάτη του, Δημ. Χαλικιά (που μετά το ’81 έγινε διοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδος), και πήρε από την τράπεζα το μισθολόγιο των υπαλλήλων, που ήταν και τότε όπως και τώρα από τα υψηλότερα στη χώρα. Με τα στοιχεία - φωτιά στα χέρια, λοιπόν, ο Καρτάλης παίρνει στο τηλέφωνο τον Γιάννη Αλευρά που τότε ήταν πρόεδρος της ΟΤΟΕ και του λέει: «Αν αύριο η απεργία δεν ανασταλεί, θα δημοσιευθεί σε όλες τις εφημερίδες το μισθολόγιό σας». Ούτε λόγος, βέβαια, ότι την επομένη όλοι γύρισαν στις δουλειές τους!
Η ιστορία είναι διδακτική επιστήμη και το παράδειγμα που παρετέθη οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση δεν μπορεί να θεάται αδιάφορη στην κατάληψη του κράτους και τη λεηλασία κοινωνικών αγαθών (όπως το ρεύμα, το δημόσιο χρήμα, η καθαριότητα κ.λπ.) από αδίστακτες συντεχνίες. Πρέπει να αντιδρά και με μέτρα που εξασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία των δημοσίων επιχειρήσεων και υπηρεσιών, αλλά προπαντός με τα όπλα της ενημέρωσης που προσφέρει η δημοκρατία, προκειμένου να διαφωτίσει την κοινωνία και να την ενεργοποιήσει στην αντίστασή της στην αυθαιρεσία των συντεχνιών. Και η ενημέρωση αρχίζει πρώτα απ’ όλα από την αποκάλυψη των προνομίων (...)".
16Μαρ2008

Συνδικαλιστικές ασυμβατότητες

Ο συνδικαλισμός σήμερα είναι σίγουρα προβληματικός, όπως και η ελληνική πολιτεία σε πολλές εκφάνσεις της. Λειτουργεί ως όχημα για την καλοπέραση των ολίγων σε βάρος των πολλών. Φυσικά, ο συνδικαλισμός πρέπει να υπάρχει, είναι μια από τις ασφάλειες της Δημοκρατίας. Όμως αν η ασφάλεια δεν λειτουργεί καλά, τότε οι συνέπειες αντανακλούν στην ποιότητα της Δημοκρατίας μας.
Υπάρχουν στρεβλώσεις, οι οποίες πιστεύω ότι καταδεικνύουν του παραπάνω λόγου το αληθές. Υπάρχουν ασύμβατα -όχι ασυμβίβαστα-, νόμιμα αλλά ανάρμοστα στη φύση των πραγμάτων. Αποτέλεσμα να ακυρώνεται επί της ουσίας ο συνδικαλισμός, άρα να μην παράγει πλέον τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για την κοινωνία. Αντίθετα ορισμένες φορές -όπως στην περιπτωση των σκουπιδιών, υπό το πρόσχημα της συνδικαλιστικής δράσης βλάπτεται το σύνολο (βλέπε σκουπίδια, κλείσιμο δρόμων, κατέβασμα διακοπτών στη ΔΕΗ κλπ).
Για παράδειγμα, όταν ο εργαζόμενος γίνεται συνδικαλιστής παύει να είναι εργαζόμενος. Δικαιούται τόσες πολλές άδειες και αποκτά τέτοια προνόμια -κατά κατάχρηση συχνά- που ουσιαστικά αμείβεται χωρίς να εργάζεται, υποτίθεται προκειμένου να υπερασπίζει τα δικαιώματα των υπολοίπων. Αποτέλεσμα είναι από κάποια στιγμή και μετά να μην έχει επαφή με τις εργασιακές συνθήκες και άρα να μην είναι σε θέση να υπερασπίσει ουσιαστικά τους εργαζομένους.
Άλλη στρέβλωση: όταν ο συνδικαλιστής μεταλλάσσεται σε πολιτικό, σε υποψήφιο βουλευτή, σε υπουργό κλπ, αυτομάτως περνά στην άλλη όχθη. Από εργαζόμενος γίνεται εργοδότης, από διεκδικητής γίνεται καθ' ου η διεκδίκηση. Περνά από την αντίσταση στην εξουσία. Υπάρχουν παραδείγματα: Κανελλόπουλος, Πρωτόπαππας, Πολυζωγόπουλος κι ένα πιο λάιτ, Ζαχόπουλος. Συνδικαλίστηκαν κοιτώντας με το ένα μάτι την εργασία και με το άλλο την πολιτική. Θεωρώ ότι θα μπορούσε μια συνταγματική αναθεώρηση θα όφειλε να συμπεριλαμβάνει το ασυμβίβαστο του συνδικαλιστή με τον πολιτικό. Όποιος δηλαδή θα επέλεγε να συνδικαλιστεί στο χώρο εργασίας του, θα σήμαινε αυτομάτως ότι δεν θα μπορούσε να μεταπηδήσει στην πολιτική. Έστω, τουλάχιστον, θα έπρεπε να μεσολαβήσουν 3, 4 ή 5 χρόνια.
Αναμενόμενη συνέπεια του παραπάνω είναι ότι ουκ ολίγες φορές συνδικαλιστές εκπληρώνουν το κακώς εννοούμενο "κομματικό καθήκον", αναστατώνοντας την κοινωνία ολόκληρη, όπως πιστεύω ότι συμβαίνει τελευταία με τα σκουπίδια. Κάποιοι βάλθηκαν να κάνουν την Ελλάδα Νάπολι, όπου η μαφία -η ορίτζιναλ, όχι η γιαλαντζί- βρήκε έναν "σύγχρονο τρόπο" να τα βάλει με το κράτος. Ο Πρόντι έπεσε, η Ε.Ε. παρενέβη αλλά τίποτε δεν άλλαξε. Αυτό θέλουν κάποιοι και στην Ελλάδα. Φαντασιώνονται "αγώνες" κι ας είναι κόντρα σε βαρέλια, κι ας κάνουν κακό στο σύνολο.
Ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να προτείνω πως μπορούμε να αντισταθούμε στους εργοδότες, στο κράτος, στους ισχυρούς κλπ για να πετύχουμε αποτέλεσμα περισσότερο από την απλή -ακόμη κι αν είναι ηχηρή ή φασαριόζικη- αντίδραση. Πιστεύω όμως ότι ο συνδικαλισμός αρμενίζει στραβά. Δεν αρκεί μόνο αντίδραση, δεν χωρούν προσωπικά παιχνίδια -το 'ζησα στο πετσί μου στην εφημερίδα όπου εργαζόμουν και εν τέλει εκδιώχθηκα, αλλά το μαγαζί βούλιαξε ακόμη περαιτέρω. Είδατε εσείς να αλλάζει τίποτα στις εργασιακές σχέσεις; Πότε ακούσατε τους συνδικαλιστές να μιλάνε για την "απασχόληση" που ξεκίνησε από το 1996 και υποκατέστησε σιγά σιγά την εργασία, με αποτέλεσμα περισσότερους απασχολουμένους αλλά λιγότερους εργαζομένους, περισσότερους "χαρτζιλικωμένους" αλλά λιγοτερους πληρωμένους; Πότε τους είδατε να μιλάνε για τα επερχόμενα; Πότε τους είδατε να συνεργάζονται για να πετύχουν ώστε η εξέλιξη να γίνει ομαλή μετεξέλιξη προς όφελος των εργαζομένων; Το πολύ πολύ να πέτυχαν κάποια αύξηση στους μισθούς στα όρια του πληθωρισμού. Καλή κι αυτή αλλά βραχυπρόθεσμη και διόλου αρκετή.
Η κοινωνία θέλει λύσεις, δεν θέλει σκέτη αντίδραση. Θέλει προτάσεις, θέλει βλέμμα μπροστά. Άρα δεν μπορεί να θέλει τεμπέληδες, λαμόγιους, τυχοδιώκτες και πολιτικάντηδες (φυσικά δεν είναι όλοι έτσι, αλλά πριν ανέφερα τρεις προέδρους της ΓΣΕΕ που έγιναν μέχρι και υπουργοί). ΟΚ?

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε για την εκπομπή "Ανεμολόγιο" του ΣΚΑΪ και τους anemologites.com οι οποίοι μου το ζήτησαν γι' απόψε που έχουν εκπομπή με θέμα "Ο Συνδικαλισμός σήμερα".
ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ: http://anemologites.com/?page_id=198

14Μαρ2008

Μίκης στο Παλέ για την πυρόπληκτη Ηλεία

Περίπου 5.000 άνθρωποι παρακολούθησαν την συναυλία για την ανακούφιση των πυροπλήκτων της Ηλείας, την Τετάρτη το βράδυ στο Παλέ Ντε Σπορ και βρήκαν στο κάθισμά τους το τελευταίο μήνυμα του Μίκη για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια. "Δουλειά μας είναι να λέμε κάτι παραπάνω" απάντησε ο Λάκης Λαζόπουλος στον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο, όταν ο δεύτερος τον ευχαρίστησε για την πρωτοβουλία του "αν και καμιά φορά λέει και κάτι παραπάνω, αλλά δεν πειράζει, τι να κάνουμε".
Χαμός έγινε όταν ο tv σταρ της χρονιάς τραγούδησε ζεϊμπεκιά "Το Φεγγάρι κάνεις κύκλους". Εξαιρετικός και η πλέον "Θεοδωρακική" φωνή ο Γρηγόρης Βαλτινός ["Που να βρω την ψυχή μου"]. Ξαναείδαμε την Αλέξια. Αποκάλυψη η Μαρία Ζώη -φωνάρα ["Ήταν πρωί τ' Αυγούστου"]. Η Ηρώ τραγούδησε με πάθος "Του μικρού βοριά / παράγγειλα / να 'ναι καλό παιδάκι". Ο Ηλίας Κλωναρίδης έχασε τους στίχους στο "Της Δικαιοσύνης" -κρίμα. Το πρόγραμμα έκλεισε με Ζορμπά και θεατρικό χορό από τον Λάκη -θύμισε Άντονι Κουήν.
Πολύ καλή η πρωτοβουλία, εξαιρετικό το όλο πρόγραμμα, αν και τράβηξε πολύ. Συγχαρητήρια στους διοργανωτές, τους υποστηρικτές και τους χορηγούς. Μπράβο και στον Ήλειο Γιάννη Τζουανόπουλο, από τους εμπνευστές και ψυχή της προσπάθειας. Μπράβο και στην Μαργαρίτα Θεοδωράκη και στην Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης". Κρίμα για κάποιες μικροψυχίες που κάποιοι -δήθεν μεγάλοι- επέδειξαν πίσω από τα φώτα, κάτω από τη σκηνή.
13Μαρ2008
FOTO: ΝΩΝΤΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ / http://www.photoreportage.gr/

Συνδικαλισμός είναι αυτός;

Απίστευτη καταγγελία του αντιδημάρχου Καθαριότητας του δήμου Θεσσαλονίκης Χρήστου Καζαντζίδη στην εκπομπή «Υπάρχει είδηση» της ΕΤ3 (13/3/2008) και μάλιστα ενώπιον κορυφαίου συνδικαλιστή της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Μόλις 34, λέει, από τους 1700 εργαζομένους στην καθαριότητα είναι οι απεργοί στο δήμο Θεσσαλονίκης, ωστόσο οι γειτονιές έχουν πνιγεί στα σκουπίδια εδώ και μέρες!
Ο αντίλογος ήταν φαιδρός. Ο συνδικαλιστής πέταξε τη μπάλα στην κερκίδα και άρχισε να μιλά για απειλές κατά των ομήρων συμβασιούχων κλπ. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Το όλο θέμα δείχνει ότι ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα –τουλάχιστον- στραβά αρμενίζει. Εκτός κι αν κάποιοι αποδέχονται ότι συνδικαλισμός σημαίνει μόνο αντίδραση, χωρίς προτάσεις και δίχως ευαισθησίες.
Οι περισσότεροι συνδικαλιστές θεωρούν την εκλογή τους ευκαιρία για βόλεμα, αφού ο νόμος έχει δώσει τέτοια διάσταση στη δραστηριότητα αυτή. Όποιος εκλέγεται, παύει να εργάζεται –υποτίθεται ότι έχει να φροντίσει για τα δικαιώματα των υπολοίπων, αλλά και να δουλεύουν οι άλλοι για σένα το βρίσκω λίγο προβληματικό. Ακόμη πιο πέρα, το ουσιαστικό είναι ότι ο εκλεγμένος χάνει σιγά σιγά και κάποτε τελείως την επαφή του με την εργασία και τις δυσκολίες της, οπότε καθίσταται αδύναμος να εκπροσωπήσει οποιονδήποτε εργαζόμενο.
Οι στρεβλώσεις είναι πολλές, κι ας είναι νόμιμες. Για παράδειγμα, πώς να μην κατρακυλήσει ο συνδικαλισμός όταν στόχος πολλών από τους εκπροσώπους του στοχεύουν και πετυχαίνουν την εκλογή τους με κάποιο κόμμα; Χρησιμοποιούν, δηλαδή, τους εργαζόμενους και την ψήφο τους για να περάσουν από την αντίσταση στην εξουσία;
Πριν από μια εβδομάδα, έβαλα στοίχημα ότι κάποιοι θα επιχειρήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Νάπολι στην Ιταλία, όπου εδώ και 2-3 μήνες έχει σταματήσει η αποκομιδή. Η κυβέρνηση Πρόντι έπεσε, αλλά τα σκουπίδια μείνανε εκεί. Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρενέβη, αλλά αποτέλεσμα δεν υπήρξε –πώς να άρχεις του άναρχους; Ήδη, φαίνεται ότι βαδίζουμε προς τα εκεί: η Δημόσια Υγεία στη χωματερή αρκεί κάποιοι να εκπληρώσουν το δήθεν κομματικό τους καθήκον, αρκεί να συντηρήσουν την αναταραχή, αρκεί να τα κάνουν όλα μπάχαλο, αρκεί να πλήξουν τη «Δεξιά» και την κυβέρνηση.
Και δεν είναι μόνο οι 34 που κρατούν ομήρους τους 1666. Παρόμοιες καταστάσεις συμβαίνουν και σε άλλους εργασιακούς χώρους, όπου οι εργαζόμενοι περνούν... πειθαρχικό εάν δεν επιθυμούν να απεργήσουν αλλά να εργαστούν. Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο συνδικαλισμός σήμερα αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε πρόοδο, αντί να είναι αποτελεσματικό ανάχωμα. Και γι’ αυτό δεν είναι αποδεκτός από πολύ κόσμο πλεόν. Η κοινωνία δεν χρειάζεται άρνηση, χρειάζεται πρόταση. Δεν χρειάζεται ονειρώξεις αγώνων, χρειάζεται λύσεις. Όλα τα άλλα είναι από φαιδρά έως επικίνδυνα.
13Μαρ2008
FOTO: ΝΩΝΤΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ / www.photoreportage.gr

"Σώπα μη μιλάς!" - ένα χαστούκι στον καναπέ μας

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.Τ
α πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: "σώπα".
Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα" και μαζευτήκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις
Κόψε τη γλώσσά σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λεει: ΜΙΛΑ!

Αζίζ Νεσίν

13Μαρ2008

Σταύρος Κουγιουμτζής, 3 χρόνια μετά

Σταύρος Κουγιουμτζής και Γιώργος Νταλάρας σα να κοιτούν τη Χαρούλα Αλεξίου. Όλοι τους σφράγισαν μια εποχή, κάπου στα τέλη του '70, που τα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή χώθηκαν στην καρδιά μας.
Ένας φίλος μου είπε κάποτε ότι πηγαίνει στις συναυλίες του Νταλάρα για το δεύτερο μέρος, όταν αρχίζει τις αναδρομές στα τραγούδια του Κουγιουμτζή.
Είναι από τους ανθρώπους που περισσότερο απ' όλα μας άφησαν το προσωπικό τους παράδειγμα, άνθρωπος μετρημένος, χωρίς πολλά πολλά με τη δημοσιότητα, δεν διαλαλούσε την πραμάτεια του, πάλευε με την ψυχή του, είχε την οικογένειά του -μια ζεστή οικογένεια, δεν έγραφε ό,τι να 'ναι -γι' αυτό έγραψε λίγα αλλά καλά.
Ανάλογα αισθήματα μου προκάλεσε η Έλενα Ναθαναήλ. Απ' όσα διαβάζω, φαίνεται πως ήταν ένας πολύ ισορροπημένος άνθρωπος. Γιατί θέλει πολύ δύναμη για να ελέγξεις το σταριλίκι, την επιτυχία. Θέλει ισχυρή προσωπικότητα για να αποσυρθείς από τα φώτα. Θέλει μαγκιά για να δίνεις το είναι σου στους λίγους φίλους σου παρά να το σκορπάς στους πολλούς αγνώστους.

Υ.Γ. Χθες, 12 Μαρτίου, συμπληρώθηκαν 3 χρόνια από την ξαφνική φυγή του κυρ Σταύρου. Δυστυχώς, στη συναυλία της Ορχήστρας "Μίκης Θεοδωράκης" στο Παλέ Ντε Σπορ, ούτε ο Λάκης, ούτε ο Γρηγοράκης, ούτε κανείς δεν είχε μια λέξη να πει. Μόνο η κόρη του, η Μαρία Κουγιουμτζή που ευχαρίστησε τη Μαργαρίτα Θεοδωράκη γιατί φιλοξένησε ένα τραγούδι του Σταύρου σε μια συναυλία του Μίκη. Άλλωστε η σχέση των δύο ανδρών είχε κάτι από το μεγαλείο και των δύο.
13Μαρ2008

Yearbook 2007: «Ο πολιτισμός καταγράφεται και… συναρπάζει!»

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, η εταιρεία Φιλοθεάμων σε συνεργασία με το πολιτιστικό περιοδικό highlights παρουσιάζουν την έκδοση Yearbook, Στιγμιότυπα Ελληνικού Πολιτισμού, έναν πολυτελή, δίγλωσσο και πολυσέλιδο τόμο με πλούσιο φωτογραφικό υλικό που παρουσιάζει τα σημαντικότερα πολιτιστικά δρώμενα του 2007 καταγεγραμμένα από έγκριτους δημοσιογράφους, κριτικούς τέχνης και αρθρογράφους.

Η επιλογή των προσώπων που συνεργάστηκαν για την 3η έκδοση του Yearbook έγινε με γνώμονα την κατάρτισή τους με κοινό στόχο την καλύτερη παρουσίαση της κάθε ενότητας. Πιο συγκεκριμένα τις σημαντικότερες στιγμές του ελληνικού πολιτισμού για το 2007 σχολιάζουν:

· Αρχιτεκτονική
Τόνια Μάκρα, δημοσιογράφος (εικαστικά & εφαρμοσμένες τέχνες), συνεργάτης πλήθους εντύπων (περιοδικό Ταχυδρόμος, ΤΟ ΒΗΜΑ, κά.).
Εικαστικά
Γιώτα Κωνσταντάτου, ιστορικός Τέχνης.
Θέατρο
Ειρήνη Μουντράκη, θεατρολόγος και κριτικός θεάτρου.
Κινηματογράφος
Βούλα Παλαιολόγου, δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου.
Φωτογραφία
Ιωάννα Βασδέκη, καθηγήτρια φωτογραφίας και συνεργάτης πλήθους ελληνικών & ξένων εντύπων.
Χορός
Χριστίνα Πολυχρονιάδου, Cultural Manager και θεωρητικός χορού,
Μαρία Κρύου, δημοσιογράφος, συντάκτρια του περιοδικού «Αθηνόραμα»
Μουσική
Κλασσική μουσική: Γιάννης Σβώλος, δημοσιογράφος και μουσικοκριτικός,
Σύγχρονη μουσική: Γιώργος Αλαμανής, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός
Βιβλίο
Δοκίμιο-Σκέψη: Σπύρος Γεωργίου, συγγραφέας
Ποίηση: Γιώργος Βέης, ποιητής,
Πεζογραφία: Γιώργος Βαϊλάκης, πολιτιστικός συντάκτης της εφημερίδας «Ημερησία»


Διεύθυνση έκδοσης: Ντίνα Πετροπούλου

Από τα τέλη Μαρτίου η έκδοση Στιγμιότυπα Ελληνικού Πολιτισμού 2007 θα διατίθεται προς πώληση σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία της Αθήνας και της περιφέρειας, σε χώρους τέχνης και πολιτισμού. Η επίσημη παρουσίαση του τόμου θα πραγματοποιηθεί στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ (Σταδίου 24) το Σάββατο 29 Μαρτίου στις 15.30.

Τιμή έκδοσης: 40 €
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε στο 210 3821222 ή στο info@highlights.gr

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού Highlights #33

Διαβάστε στο highlights που κυκλοφορεί:

· Ένα αφιέρωμα στο θέατρο στους εναλλακτικούς χώρους. Θεωρητικοί, κριτικοί θεάτρου αλλά και καλλιτέχνες που ανεβάζουν παραστάσεις σε χώρους που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα στερεότυπα περί θεατρικού αρχιτεκτονήματος, καταθέτουν τις απόψεις και τις εμπειρίες τους.

· Λίγο πριν έρθει στη Θεσσαλονίκη για να παραλάβει το βραβείο Premio Europa, ο Patrice Cheraeu, το παιδί θαύμα του γαλλικού θεάτρου μιλά για την τέχνη και τη ζωή.

· Mε αφορμή τις εμφανίσεις της στη Μητροπολιτική Ὀπερα της Νέας Υόρκης το Μάρτιο και τον Απρίλιο, η διάσημη γαλλίδα σοπράνο Natalie Dessay παραχωρεί μια αποκλειστική συνέντευξη, την πρώτη που δημοσιεύεται στον ελληνικό Τύπο, και αποκαλύπτει τις ηρωίδες που αγαπά και τα μελλοντικά της σχέδια.

· Ο συνθέτης Momus μιλά για τις περιπλανήσεις του ανά τον κόσμο, τη σχέση του με την Ελλάδα, τους μουσικούς του πειραματισμούς αλλά και για τον κομμουνισμό, την φιλοσοφία, την ιστορία, το σεξ, την προδοσία….

· Ο Cai Guo- Qiang και ο Zhang Huan, δύο από τους διασημότερους κινέζους εικαστικούς διεθνώς αποκαλύπτονται μέσα από τα εκκεντρικά, εμβληματικά έργα τους, δείγματα μιας τέχνης που δε γνωρίζει όρια.


Κυκλοφορία: 20 Μαρτίου 2008
Τιμή τεύχους: 10 €


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΑΠΟΨΗ: Η πτώση και η έκπτωση

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Θέατρο σε εναλλακτικούς χώρους

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ: Cai Guo-Qiang & Zhang Huan, Derek Jarman, Liam Gillick, Βασίλης Καρούκ, Λήδα Παπακωνσταντίνου, Αφιέρωμα στον Πάνο Φειδάκη, Ναταλία Μελά, PhotoBiennale, μια πολύπλευρη εκδήλωση

ΘΕΑΤΡΟ: Patrice Chereau, Λευτέρης Βογιατζής, Μια μουσική παράσταση «Χωρίς μουσική»,
Η πανουργία είναι γένους θηλυκού, Κριτική

XOΡΟΣ: Meg Stuart, Sasa Asentic, Η ανατομία ενός φεστιβάλ, Βηρυτός: ένας άδειος χώρος γεμίζει, Γεωργία Βαρδαρού - Τάσος Καραχάλιος

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ: Hector Babenco, Jeremy Podeswa, Σπύρος Σταθουλόπουλος, Αμερικανικός κινηματογράφος

ΜΟΥΣΙΚΗ: Natalie Dessay, Μomus, Γιάννης Κουρούδης, Ορχήστρα των Χρωμάτων, Μαέστρο πάτα το play!, Κριτική CD

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: Edward St Aubyn, Tom McCarthy, David Foenkinos, Γιώργος Κορδομενίδης, Κριτική

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Lyndsay Martin, Sylva Francova, Didier Ben Loulou

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ: UNStudio: Theatre Agora, Lalystad, Δημοτικό σχολείο Erika Mann, Bερολίνο

DESIGN-FASHION: «Design and the Elastic Mind», Veronique Branquinho, Το ανδρικό πρετ-α-πορτέ αλλάζει σελiδα, Περιπέτειες μόδας από τη Μαρία Μάστορη, Προτάσεις-αγορά

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε στο 210 3821222 ή στο info@highlights.gr ή να επισκεφτείτε το www.highlights.gr

Στην Αθήνα με τον... υπερσιβηρικό

Την περασμένη Παρασκευή περπατούσα την Αθήνα. Ξεκίνησα από το Κολωνάκι –τσιμπήσαμε στο Top’s με τον Γιώργο και τη Μαρία- μπήκα στην Ακαδημίας και βάδισα κόντρα στο ρεύμα των αυτοκινήτων. Έφτασα στην πλατεία Κάνιγγος κι από κει Πατησίων μέχρι το Πεδίο του Άρεως. Σα να ταξιδεύεις με τον υπερσηβιρικό, περνάς από τον ένα κόσμο στον άλλον, από τη Δύση στην Άπω Ανατολή. Από τους καλοντυμένους και μοδάτους στο γυαλί και στο μαλλί, στους περιπλανώμενους μετανάστες βιοπαλαιστές και τους χαμένους τοξικομανείς. Ρυθμική και συνάμα σοκαριστική μετάβαση από το δήθεν γυαλιστερό στο βρώμικο ματ.
Από σύμπτωση, το περιέγραφε την ίδια μέρα εύγλωττα ο Νίκος Ξυδάκης στο άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Στη ζώνη του λυκόφωτος»: «Η πόλη δεν είναι μία. Υπάρχουν πολλές πόλεις μέσα της, η μια πλάι στην άλλη, πλεγμένες, αξεδιάλυτες. Στον ίδιο δρόμο, σε απόσταση ελάχιστων τετραγώνων, συνυπάρχουν ο πλούτος, η λάμψη, η ομορφιά, ο πόνος και ο ζόφος. Και πουθενά αλλού στην Αθήνα αυτή η ανθρώπινη συνύπαρξη δεν είναι πιο δραματική όσο στο ιστορικό εμπορικό κέντρο. Από την οδό Αθηνάς έως την Πειραιώς και από την Ομόνοια ώς τη Στουρνάρη και τη Βάθης, πλάι ακριβώς στις επιβλητικές τράπεζες, στα λαμπρά πολυκαταστήματα, τις ακριβές μπουτίκ, τα νοικοκυρεμένα μαγαζιά για τη μεσαία τάξη, τα λουσάτα καφέ στους πεζόδρομους, εκεί δίπλα ακριβώς, στις πιο πολυσύχναστες εστίες της μεγαλούπολης, βρίσκονται οι πιο φρικτές χωματερές για ανθρώπινα συντρίμμια» γράφει.
«Στη ζώνη του λυκόφωτος, στα σπλάχνα της πόλης, δεν περιπολούν αστυνομικοί, δεν κόβουν κλήσεις σε απείθαρχες μοτοσικλέτες, εδώ ισχύουν άλλοι νόμοι, άλλο Σύνταγμα, εδώ είναι η επικράτεια του ζόφου. Εδώ μαζεύονται παράδοξα υπόλοιπα, ανθρώπινα ρετάλια, παράπλευρες απώλειες, σαρώνονται σκουπίδια κάτω από την άκρη του χαλιού. Και το χαλί στολίζει όπως όπως το σαλόνι. Δεν έχω εύκολη λύση, δεν ξέρω αν υπάρχει καν λύση. Το φως εναλλάσσεται με το σκοτάδι. Ξέρω όμως τι βλέπω, και βλέπω την πόλη να εποικίζεται με θύλακους ζόφου, με όλο και πιο φανερό σκοτάδι. Πλάι σε ό,τι λέμε φως» καταλήγει.

Περί Ασφαλιστικού

Στην Ελλάδα -σε μια χώρα δηλαδή που οι μισθοί δεν είναι μισθοί αλλά επιδόματα, που τα επιδόματα δεν είναι απιδόματα αλλά βοηθήματα και τα βοηθήματα δεν είναι βοηθήματα αλλά ελεημοσύνη- μέχρι τα 38 "καιγόμαστε" να βρούμε δουλειά και μετά τα 38 "καιγόμαστε" να βγούμε στη σύνταξη!
Μόλις μπούμε δηλαδή στη δουλειά κοιτάμε πως θα βγούμε. Αλλά με τις συνθήκες που μας επιφυλάσσουν οι ταγοί, δεν είναι και για να κάτσεις.

Υ.Γ. Δεν μπορεί... κάπου θα υπάρχει μια τρύπα να μπει το φως!

FOTO @STEMAR: Παράθυρο της Αγιά Σοφιάς στην Κωνσταντινούπολη.

12Μαρ2008

Οι τουρίστες και οι άλλοι...

Επειδή η ζωή έχει πάντα περισσότερες από μία όψεις, αντιγράφω από το δελτίο Τύπου του 10ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ (από συζήτηση που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 10 Μαρτίου στο «Κουβεντιάζοντας»):

Ο σκηνοθέτης Yung Chang, μίλησε για την ταινία του "Up the Yangtze", με θέμα τον ποταμό Γιανγκτσέ της Κίνας, ο οποίος πρόκειται να μεταμορφωθεί από τη δημιουργία του μεγαλύτερου υδροηλεκτρικού φράγματος στην ιστορία, ενός συμβόλου του κινεζικού οικονομικού θαύματος. «Τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι θα πρέπει να μετεγκατασταθούν από τις περιοχές που ζουν ήδη και έχουν τα σπίτια τους. Αυτό που θέλω να δείξω μέσα από την ταινία μου είναι πώς επηρεάζεται η ζωή αυτών των ανθρώπων», σχολίασε ο Yung Chang και συνέχισε λέγοντας ότι στο Up the Yangtze, συνυπάρχουν και οι δυο πλευρές: Από την μια, αυτή των τουριστών, οι οποίοι επισκέπτονται τον ποταμό, κι από την άλλη των κατοίκων που κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα.

12Μαρ2008

Highlights #32

Προγραμματικές συμβάσεις
Μεγάλα προβλήματα έχει δημιουργήσει σε αυτοδιοικητικούς και αμιγώς πολιτιστικούς φορείς η απενεργοποίηση –αυτή είναι η σωστή λέξη- των προγραμματικών συμβάσεων που είχαν υπογραφτεί επί ΠΑΣΟΚ. Ο δήμος Θεσσαλονίκης έχει να πάρει χρηματοδότηση για τα Δημήτρια από το 2004, ενώ και άλλοι φορείς δεινοπαθούν. Το μεγάλο ζήτημα που εγείρεται δεν είναι η κατάργηση της τακτικής των προγραμματικών συμβάσεων που ενδεχομένως υπερχρέωσε το υπουργείο Πολιτισμού. Το ζήτημα είναι ότι το μόνο που ανακοινώθηκε μέχρι σήμερα είναι η επανεξέτασή τους –θεμιτή και επιβεβλημένη. Κανείς δεν έχει πει κουβέντα για τις προθέσεις οι οποίες απλώς… τεκμαίρονται (τεκμαρτή πολιτική προφανώς δεν υπάρχει). Το αποτέλεσμα προφανές: δεκάδες φορείς ανά τη χώρα υπερχρεωμένοι, χωρίς να μπορούν «να κάνουν πολιτισμό», ψάχνουν να βρουν λύσεις ή αυτοκαταργούνται, ενώ παράλληλα αναπτύσσονται επιλεκτικές χρηματοδοτήσεις. Και από την οδό Μπουμπουλίνας απόλυτη σιωπή. Να ένα θέμα που θα πρέπει να απαντήσει σύντομα ο κ. Λιάπης.

Μουσείο Μακεδονικού… αγώνα
Και μια και μιλάμε για προγραμματικές συμβάσεις, πλήρως εγκαταλειμμένο είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα στη Θεσσαλονίκη, το οποίο συνεχίζει –κατά κυριολεξία- τον αγώνα. Μετά την αρχική ευφορία του 2004 που προκάλεσε η εξόφληση των οφειλομένων από την προγραμματική σύμβαση με το ΥΠΠΟ, εδώ και δύο χρόνια δεν μπαίνει ούτε ευρώ κρατικό, καθώς η προγραμματική σύμβαση έληξε τον Δεκέμβριο του 2005. Λειτουργικά έξοδα, εκδόσεις και Κέντρο Έρευνας Μακεδονικής Ιστορίας και Τεκμηρίωσης τελούν εν… πλήρη αφραγκία. Παρ’ όλ’ αυτά, τα στελέχη του Μουσείου συνεχίζουν να παράγουν πολύ σημαντικό έργο: πριν δύο μήνες εκδόθηκε μια μονογραφία για τον ναύαρχο Βότση ενώ οσονούπω κυκλοφορεί το Ημερολόγιο 2008 με σπάνιο αρχειακό υλικό από τις συλλογές του Μουσείου.
Πάντως, με πρωτοβουλία του αντιδημάρχου Πολιτισμού Βασίλη Γάκη και του δημοτικού συμβούλου Βενιαμίν Καρακωνστάνογλου, ο δήμος Θεσσαλονίκης ανέλαβε το βάψιμο του διατηρητέου κτιρίου που στεγάζει το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα (προξενείο της Θεσσαλονίκης των αρχών του 20ού αιώνα). Σε 3-4 μήνες το μουσείο θα είναι όχι μόνο βαμμένο αλλά και πλήρως ανακαινισμένο, χάρη σε χρηματοδότηση από το πρόγραμμα «Πολιτισμός» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ΚΟΘ στο Πεκίνο
Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της Ιστορίας της έζησε η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, οι μουσικοί της και η διοίκησή της. Στις 14 Δεκεμβρίου έδωσε συναυλία στο Πεκίνο που ετοιμάζεται να υποδεχθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, ενισχύοντας έτσι τη διεθνή εμπειρία της. Λίγες μέρες νωρίτερα, «μετακόμισε» -έστω και μερικώς- στη μισθωμένη αλλά δική του στέγη, στο παλιό κινηματοθέατρο Παλλάς, στην παραλία της Θεσσαλονίκης (μέχρι και η Μαρία Κάλλας είχε περάσει από εκεί το 1941). Μέχρι σήμερα οι μουσικοί αναγκαζόταν να παίρνουν τα όργανα παραμάσχαλα και να μετοικούν πότε εδώ και πότε κει για να κάνουν τις πρόβες τους. Τώρα το ζήτημα λύθηκε, προς μεγάλη χαρά του καλλιτεχνικού διευθυντή Μύρωνα Μιχαηλίδη, ο οποίος επιπλέον διευθύνει συχνά την ορχήστρα ενώ πρόσφατα διορίστηκε καθηγητής – αρχιμουσικός στην ορχήστρα του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Και ΚΟΘ και ΚΩΘ, δηλαδή, και το στοίχημα είναι πως θα καταφέρει να ανεβάσει την Ορχήστρα του Ωδείου όπως ανέβασε την Κρατική Ορχήστρα...

Σεμινάρια τέχνης σε γκαλερί
Μια από τις πλέον συνεπείς στη σύγχρονη τέχνη γκαλερί της Θεσσαλονίκης είναι η Terracotta, που φιλοξενεί δουλειά της Ελένης Θεοφυλάκτου (βλέπε φωτό), ένα σχόλιο στην αστική υπνηλία και τη διανοητική ακινησία. Το αποδεικνύει για μία ακόμη φορά με την πρωτοβουλία να διοργανώσει σεμινάρια για την τέχνη στο χώρο της γκαλερί υπό την ευθύνη της επίκουρης καθηγήτριας του πανεπιστημίου Ιωαννίνων Αρετής Αδαμοπούλου. Μια τολμηρή πρωτοβουλία που ξεκίνησε καλά στις αρχές Δεκέμβρη και συνεχίζεται μέχρι και τις 6 Φεβρουαρίου. Ούτως ή άλλως, το πρόβλημα της σύγχρονης τέχνης είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα παιδείας και ενημέρωσης υπό την έννοια της εκπαίδευσης του κοινού. «Διδάσκουν» οι Αρετή Αδαμοπούλου, Λουίζα Αυγήτα, Θεόπη Παρησάκη, Βασίλης Αμανατίδης, Ηρώ Κατσαρίδου. Όταν η γκαλερί ξεπερνά τους φραγμούς του ιδιωτικού και τον εαυτό της.

Το μετέωρο βήμα των θεσμών
Το 2007 φεύγει, το 2008 έρχεται, απολογιστικά λοιπόν μπορούμε να πούμε –σε δέκα αράδες- ότι πέρασε μια χρονιά χωρίς μεγάλες εξάρσεις. Οικονομικά προβλήματα και γκρίνιες για κρατική αδιαφορία και επιλεκτικές χρηματοδοτήσεις (π.χ. σε ΚΟΘ και ΚΘΒΕ), σταθερότητα στις θεσμικές διοργανώσεις που καλούνται να κάνουν το επόμενο βήμα, Μπιενάλε Εικαστικών για πρώτη φορά με αρκετά προβλήματα καίτοι αξιέπαινη («πλήρωσε» τον πολιτιστικό πληθωρισμό και τη μη «εμπλοκή» της πόλης), Φεστιβάλ Τραγουδιού σε κρίση (κάποιοι επιτέλους άρχισαν να αναρωτιούνται τι εξυπηρετεί, τι προσφέρει και τι χρειάζεται), ανυπαρξία «αντιλόγου» στις επιλογές του υπουργείου Πολιτισμού. Καλή χρονιά!

Το διεθνές πρόσωπο του ΚΜΣΤ
Αντίθετα, το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης φαίνεται να βρίσκει την ηρεμία του (η οποία, πάντως, μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως) στα διοικητικά του, ενώ καλά πάνε και οι διεθνείς σχέσεις του μουσείου. Αυτό το χρονικό διάστημα υπάρχει ή ολοκληρώνεται συνεργασία με τα μουσεία Villa Stuck (Μόναχο), Estorick Museum (Λονδίνο), Hatton Gallery (Νιούκαστλ), ΜΑΜΒΟ (Μπολόνια), Van Abben Museum (Αϊντχόβεν) και Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης (Μπέργκαμο). Ιδιαίτερα σημαντική θεωρείται η συνεργασία με το Pompidou (Παρίσι) όπου θα διοργανωθεί έκθεση με τίτλο «Φουτουρισμοί», το φθινόπωρο του 2008, μια έκθεση που στη συνέχεια θα μεταφερθεί στη Ρώμη, στο Μουσείο Quirinale. Επίσης, το ΚΜΣΤ προχωρά σε συμπαραγωγές με τα μουσεία Maillol Museum (Παρίσι) το φθινόπωρο 2008, Santander Art Museum (Ισπανία) το καλοκαίρι 2010, Stedeljik Museum (Άμστερνταμ) τον χειμώνα 2011 και την άνοιξη 2012, ενώ συζητείται συνεργασία με την Tate Modern για την άνοιξη 2009. Μέχρι τότε έχουμε καιρό. Προς το παρόν, στις 19 Ιανουαρίου το ΚΜΣΤ διοργανώνει ημερίδα με θέμα «Από τη λαϊκή στο χαμάμ. Τέχνη εκτός» μπας και η σύγχρονη τέχνη βρει θέση σε λαϊκές αγορές, ψυγεία, αεροδρόμια, εγκαταλειμμένα εργοστάσια, αλλά και αρχιτεκτονικά μνημεία.

Ιαν-Φεβ2008

Βενζινάδικο στην Κορυτσά

Βενζινάδικο στην Κορυτσά. Προσέξτε υποδομή. Μελαγχολία. Εκεί, ακόμη ο οδηγός δίνει το κλειδάκι στον βενζινά κι εκείνος ξεκλειδώνει το ρεζερβουάρ... Και μετά σου λέει "Μεγάλη Αλβανία", αντί να κοιτάξουν πως θα βάλλουν κάλτσες στα ποδάρια τους, που έχουν αφήσει το λαό τους 50 χρόνια πίσω.

05Φεβ2008
FOTO @Γ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Βενζινάδικο στην Κορυτσά", 5-6-2007.

Ελεγχόμενο... σήκωμα;

Κι εγώ πιστεύω ότι τα συλλαλητήρια δεν βοηθούν σε αυτή τη συγκυρία, ότι πληγώνουν το μύθο της 14ης Φεβρουαρίου 1992, ότι δεν αποκλείεται η εικόνα τους να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας. Αλλά όταν ακούω κάποιους όπως τον Βερύκιο -ελάχιστη σημασία θα είχε το τι λέει αν δεν καθόταν σ' εκείνη την καρέκλα- το πρωί στου Αυτιά... Αυτοί που προτρέπουν το λαό να σηκωθεί από τους καναπέδες του, τώρα του λένε να κάτσει σπίτι. Θέλουν δηλαδή ελεγχόμενο... σήκωμα! Είναι δυνατόν; Λίγη ανοχή στην άλλη από τη δική μας άποψη δεν θα έβλαπτε.
05 Φεβ 2008

Tango στη "ΒΙΤ 2008" του Μιλάνο

Βρέθηκα στην Διεθνή Έκθεση Τουρισμού "BIT 2008" στο Μιλάνο. Όλη η χαρά του κόσμου. Μια έκθεση για τα ταξίδια, ό,τι αξίζει στη ζωή. Γνωριμία με άλλους ανθρώπους, με άλλους πολιτισμούς. Και να μια εικόνα αξέχαστη. Αργεντίνικο τάνγκο. Κι αν δεν είσαι λάτρης, γίνεσαι. Βάζεις στόχο να πας Μπουένος Άιρες...
04Φεβ2008
FOTO @STEMAR: Διαφημίζοντας την πατρίδα της.

Δημοσιογραφία δεν σημαίνει «γράφω ό,τι γουστάρω»

Πολύ ενδιαφέρον βρήκα το edito του Φώτη Γεωργελέ στο ATHENS VOICE (τ. 202), σχετικό με τη συζήτηση που γίνεται σχετικά με τα blogs και τα όριά τους.
Αντιγράφω το «δια ταύτα» του:
«…παρά τις χαζοχαρούμενες επικλήσεις του «νέου», το νέο μέσον δεν εξασφαλίζει τίποτε από μόνο του. Όπως η τηλεόραση έφερε την εικόνα live αλλά απέκλεισε τις πληροφορίες που δεν έχουν εικόνα, περιόρισε το λόγο σε συνθήματα των 15 δευτερολέπτων, έτσι και η ανωνυμία του Δικτύου μπορεί να ευνοήσει και να πολλαπλασιάσει όλη την παθογένεια των μέσων ενημέρωσης και του δημόσιου διαλόγου. Nα μετατραπεί σε ένα εύκολο δοχείο λαϊκισμού, όπου ανώνυμοι κουκουλοφόροι θα κάνουν μπίζνες, εκβιάζοντας, συκοφαντώντας, διασπείροντας ψευδείς ειδήσεις ή αναπαράγοντας απλώς τη βλακεία και τη φτήνια πιο εύκολα και πιο μαζικά. Kι αυτό θα είναι κρίμα. Δεν έχω λύση, γιατί ούτε η παγκόσμια κοινότητα έχει ακόμα λύση γι’ αυτό το πρόβλημα. Όμως, όπως το νιώθω ενστικτωδώς, η λύση είναι πάλι και πάντα στο περιεχόμενο. Όλα τα εξαιρετικά πράγματα είναι και δύσκολα και σπάνια. Για να ξαναγυρίσουμε στην αρχή, πληροφορίες, έρευνα, αξιοπιστία. Πράγματα δηλαδή που θέλουν δουλειά, κόπο, χρόνο και ανάληψη προσωπικής ευθύνης».
Λέει με άλλα λόγια ότι το να γράφεις δημόσια, να δημοσιεύεις αυτά που γράφεις δεν είναι καμιά εύκολη υπόθεση. Απαιτεί τήρηση κανόνων, η παράβαση των οποίων μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες: για την ψυχολογία κάποιου άλλου, για την υπόληψή του, για την τιμή του, για την ίδια του τη ζωή. Κι επομένως πιθανόν να έχει συνέπειες και για τον συντάκτη, είτε είναι επαγγελματίας «δημοσιογράφος» είτε όχι.
Πιστεύω ότι στο θέμα του διαδικτύου και δη των blogs είμαστε κάπου στην εξέλιξη του φαινομένου, δεν ήρθε το τέλος, ακόμη μπορούμε εμείς να διαμορφώσουμε το φαινόμενο. Και πάντως ακόμη έχουμε πολλά να μάθουμε. Η υπόθεση "press-gr" είναι μια καλή αφορμή για να ανακαλύψουν όλοι ότι η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι διόλου εύκολη, δεν είναι «γράφω ό,τι γουστάρω». Δημοσιογράφος σημαίνει «πληροφορίες, διασταύρωση, περιεχόμενο, αξιοπιστία. (…) Πράγματα δηλαδή που θέλουν δουλειά, κόπο, χρόνο και ανάληψη προσωπικής ευθύνης».
03 Φεβ 2008

Το πρόβλημα δεν είναι η ανωνυμία, αλλά η ανωνυμία που συκοφαντεί

Άνοιξε μεγάλη κουβέντα για τα blogs, για το πόσο ανώνυμα είναι ή θα πρέπει να είναι, για το πόσο ελεύθερα είναι ή πόσο θα πρέπει να ελέγχονται.
Δύο είναι οι κυρίαρχες απόψεις. Αφήστε τα blogs στην ανωνυμία τους (και, συνακόλουθα, στην ελευθερία τους), η μία. Βάλτε κανόνες εδώ και τώρα, ελέγξτε την κατάσταση, η άλλη. Νομίζω ότι ούτε η μία είναι εύστοχη, ούτε η άλλη.
Από τη μία, ανωνυμία δεν είναι το πρόβλημα καθαυτό. Κανείς δεν θα μπορούσε να ψελλίσει το παραμικρό κατά μιας ανώνυμης κριτικής, εάν αυτή δεν ήταν υβριστική, συκοφαντική ή δυσφημιστική. Το πρόβλημα είναι η ανωνυμία που συκοφαντεί. Η ανωνυμία που χρησιμοποιείται κατά παράβαση των κανόνων του κοινού ποινικού δικαίου, η ανωνυμία – οχυρό για ψευτοπαλικαράδες. Το ίδιο ισχύει για όλους, απλά στην περίπτωση των δημοσιογράφων έχουμε επιβαρυντική περίπτωση δοθέντος ότι εμείς αποδεχόμαστε ως θεμέλιο λίθο της δημόσιας γραφής μας την τήρηση των κανόνων δεοντολογίας και, φυσικά, των νόμων.
Από την άλλη, «έλεγχος στο διαδίκτυο» είναι ίσως το πιο σύντομο ανέκδοτο των ημερών. Μια τέτοια σκέψη θα τολμούσε να κάνει μόνο κάποιος που δεν γνωρίζει από πού ανοίγει ο Η/Υ. Η κουβέντα είναι εκατέρωθεν υποκριτική διότι ούτε «χρειάζονται κανόνες» ούτε «δεν πρέπει να τεθούν κανόνες». Κανόνες υπάρχουν. Διότι όταν γράφεις σε ένα blog το σχόλιό σου είναι σα να συμμετέχεις σε έναν διάλογο κάπου έξω στο δρόμο. Εάν εκεί βρίσεις κάποιον δεν δικαιούνται να σου κάνει μήνυση; Δικαιούται.
Άρα, λοιπόν, ο «αγώνας» των δήθεν, οι οποίοι όποτε τους βολεύει «ανακαλύπτουν την Αμερική», συνίσταται πλέον στην κατοχύρωση του δικαιώματος της συκοφάντησης πίσω από την ανωνυμία;
02 ΜΑΡ 2008

Πρόταση Νίμιτς: είναι δυνατόν;

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις εκδοχές της πρότασης Νίμιτς: Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Μακεδονίας, Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας, Δημοκρατία της Άνω Μακεδονίας. Είναι δυνατόν;
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας γηραιός διπλωμάτης, με μακρά εμπειρία και προσόντα που τον έφεραν σε υψηλότατες θέσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, μετά από χρόνια ενασχόλησης με ένα διεθνές πολιτικό πρόβλημα, μετά από ένα χρόνο… αγρανάπαυσης και ωρίμου σκέψεως, φέρνει στο τραπέζι αυτές τις προτάσεις.
Φαντασία μηδέν, παρεμβατικότητα μηδέν, κατάδειξη εξόδου από το αδιέξοδο μηδέν. Μόνο σκοπιμότητα μπορεί να κρύβει μια τέτοια πρόταση, δεδομένου ότι τη βλακεία την έχουμε ήδη απορρίψει παραπάνω.
Θα περίμενε κανείς μία πρόταση, την καθαρά συμβιβαστική, η οποία δεν υπάρχει στο τραπέζι: Νέα Μακεδονία. Αν δεν ήθελε να χαϊδέψει τους πλαστογράφους, θα πρότεινε απλά το «Δημοκρατία των Σκοπίων».
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι οποίες αποκαλύπτουν και τις επιδιώξεις όλων των μερών, χρειάζεται πλέον ανάληψη του ιστορικού κόστους -όχι απλώς του πολιτικού- εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης. Όπως σημειώναμε πριν από τέσσερις μήνες, χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα που δεν θα μας οδηγεί σε αδιέξοδο και ταυτόχρονα θα περισώζει την εθνική μας αξιοπρέπεια. Μια προσέγγιση που δεν θα απομονώσει την Ελλάδα και συνάμα θα δίνει λύση η οποία ακόμη κι αν μοιάζει με υποχώρηση υπό όρους τρέχουσας πολιτικής, θα διασφαλίζει σε διαστάσεις Ιστορίας προοπτική εξάλειψης του προβλήματος. Εκτιμώ ότι η Ελλάδα με την αποδοχή του ονόματος «Δημοκρατία της Άνω Μακεδονίας» κινήθηκε ακριβώς προς αυτήν κατεύθυνση.
Τι θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση τώρα που οι Σκοπιανοί αποθρασύνονται, μη αποδεχόμενοι ούτε την ύστατη ελληνική καλή προαίρεση; Τα πράγματα είναι απλά: «Η ελληνική διπλωματία [κάνοντας πράξη τα λόγια της] ή θα αποδείξει ότι κάτι αλλάζει στο ελληνικό ΥΠΕΞ ή θα αποδειχθεί φαιδρή όσο ποτέ άλλοτε. Θα αποδείξει ότι ή ασκεί πολιτική αρχών ή ότι απλώς υποκύπτει σε πιέσεις».
01 ΜΑΡ 2008