«Οι φίλοι μου λένε το αντίθετο. Εγώ όμως θέλω να πιστέψω στο παιδί». Αυτό το είπε ο Μανώλης Γλέζος, στη συνέντευξη που έδωσε στο Σταύρο Θεοδωράκη στα «Νέα», αναφερόμενος στον 22χρονο αστυνομικό που πέταξε τα χημικά κατευθείαν στο πρόσωπό του, στις διαδηλώσεις της απεργίας της περασμένης Πέμπτης. Ακόμη κι αν δεν συμφωνεί κανείς με όλα όσα λέει (είναι κι αυτός κομματικό στέλεχος), ο Γλέζος εκπέμπει τη σοφία του βιώματος - πώς να συγκρίνεις τα ΜΑΤ με τα αποσπάσματα της Κατοχής; Τι να προβάλλεις ως μεγαλείο στον άνθρωπο που είχε την τόλμη να κατεβάσει τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη;
Ο Γλέζος, λοιπόν, μιλάει για εθνική συνείδηση γιατί η Αριστερά των αγώνων έχει πατρίδα. Λέει αυτό που δεν τολμά να πει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι δηλαδή «μπορείς να διαδηλώνεις με κάθε τρόπο εκτός από τη βία» και θεωρεί «αστεία» τα σπασίματα. Αποκηρύσσει τους κουκουλοφόρους λέγοντας ότι «εμείς δείχνουμε το πρόσωπό μας. Όπως στην Κατοχή έτσι και τώρα. Είμαστε συνέχεια εκείνων των αγωνιστών. Δεν μπορεί να είμαστε κουκουλοφόροι».
Ο Γλέζος μου ‘φερε στο νου τον παππού τον Κώστα που γύρισε από την εξορία (που άλλοι του ‘ταξαν) κι έμεινε μέχρι τέλους γαλήνια πιστός στα πιστεύω του. Εκείνους του αθώους του καθήκοντος που ποτέ δεν εξαργύρωσαν το αίμα που χάσανε, την ελευθερία που στερήθηκαν. Μου θύμισε και τον άλλον Μανώλη, τον Αναγνωστάκη, με κείνους τους στίχους που έγραφε μέσα κι έξω από τη φυλακή με την αριστερή ψυχή και το κοσμοπολίτικο πνεύμα: «Μες στην ψυχή μου σκιρτά το εναγώνιο Γιατί / Ρουφώ τον αγέρα της μοναξιάς και της εγκατάλειψης / Χτυπώ τους τοίχους της υγρής φυλακής μου / και δεν προσμένω απάντηση / Κανείς σε θ’ αγγίξει την έκταση της στοργής / και της θλίψης μου»...
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Karfitsa στις 18/3/2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου