Το θέμα των πολύχρωμων πινακίδων στην οδό Αριστοτέλους, δεν είναι πρόβλημα μόνο της συγκεκριμένης περιοχής. Απλά είναι ίσως πιο έντονο λόγω της αρχιτεκτονικής που αποτελεί ιστορική κληρονομιά και ταυτότητα για τη Θεσσαλονίκη. Οι πολύχρωμες πινακίδες που αναρτούν οι επαγγελματίες στις προσόψεις των κτιρίων για να δείξουν «εδώ είμαστε!», χαλάνε ακόμη και το πιο άσχημο κτίριο.
Η πολύχρωμη ταμπέλα δείχνει πολλά. Πολλά για πολλούς. Σηματοδοτεί την παντελή έλλειψη προσωπικής αισθητικής και στοιχειώδους γούστου όποιου αναρτά τέτοιες ταμπέλες και μάλιστα σε κτίρια διατηρητέα, σε μια επιλογή που υποτίθεται ότι τον εκφράζει απόλυτα.
Θυμίζει το πολιτικό κόστος που όλοι νομίζουν ότι θα το πάρουν εάν κάνουν το λογικό και το αυτονόητο και θεωρούν ότι δεν το παίρνουν όταν λαϊκίζουν παράλογα.
Δείχνει την παντελή έλλειψη στοιχειώδους αισθητικής των αρμοδίων, οι οποίοι θα έπρεπε να επαναστατούν στη θέα τους, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος.
Αποκαλύπτει τον… διαμελισμό αρμοδιοτήτων σε ένα –λογικά- απλό θέμα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει… αποτέλεσμα (σήκω Καλλικράτη για να δεις).
Αναδεικνύει την έλλειψη στοιχειώδους πολιτικής για το αστικό περιβάλλον, είτε σε επίπεδο αυτοδιοίκησης είτε σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας.
Ξεγυμνώνει κάθε «οραματική» εξαγγελία απ’ όποια πλευρά κι αν προέρχεται. Όταν είμαστε αδύναμοι να προστατεύσουμε τα στοιχειώδη, τότε το μόνο όραμα που δίνουμε στις νεότερες γενιές είναι «κάνε ό,τι γουστάρεις (κι ας μην ξέρεις τι θέλεις), δείξε ότι είσαι ο ισχυρός (κι ας μην είσαι), νόμος είναι το δίκιο το δικό σου».
Σ’ αυτήν την πόλη που μοναχά της πρέπει το καράβι (για να έρθεις ή για να φύγεις;) κάποτε θα ανακαλύψουμε την Αμερική. Αυτό δεν είναι κακό. Το κακό είναι ότι θα πανηγυρίζουμε κιόλας… Καλό μήνα!
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Karfitsa στις 3/3/2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου