Αναρωτιόμουνα τις προάλλες φωναχτά (απ’ τον «πρωινό freddo») «Τι να την κάνουμε τέτοια ΟΝΝΕΔ;». Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο έγινε το προσυνέδριο της Θεσσαλονίκης. Για ποιο λόγο θα γίνουν τα προσυνέδρια που ακολουθούν. Ποιος χρηματοδοτεί αυτές τις κατ’ ουσίαν ανοιχτές συγκεντρώσεις. Για ποιο λόγο δίνονται χρήματα για τέτοιες ανούσιες συνάξεις, ιδιαίτερα δε σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά εποχή για τον μέσο Έλληνα.
Θα μου πεις «Και τι προτείνεις; Να τα σταματήσουμε όλα επειδή έχουμε σφίξιμο; Σφίξιμο είναι θα περάσει. Η ζωή δε σταματά». Φυσικά δεν προτείνω αυτό. Όμως όλη η διαδικασία μου φαίνεται εκτός των άλλων και εκτός κλίματος. Ξέρετε τι αναρωτιέται ο κόσμος; Που τα βρίσκουν τα λεφτά και γυρνάνε όλη την Ελλάδα. Ποιο είναι το μήνυμα που δίδεται με αυτές τις συνάξεις; Σαφές: οι προνομιούχοι και οι άλλοι. Αυτό που ίσχυε ανέκαθεν δηλαδή.
Θα περίμενε κανείς από την ΟΝΝΕΔ, από τους νέους ανθρώπους μιας πολιτικής παράταξης, να καινοτομήσουν, να τολμήσουν και να βρουν τον τρόπο να πολιτευτούν με σύγχρονους τρόπους. Θα περίμενε κανείς από την ΟΝΝΕΔ να κινηθεί μπροστά από το κόμμα, να λειτουργεί ως πεδίο πειραματισμών προς όφελος της εσωκομματικής δημοκρατίας. Θα περίμενε κανείς από τον έναν, έστω, από τους τέσσερις υποψηφίους να σπάσει τις κατεστημένες πολιτικές συμπεριφορές(πάω στοίχημα ότι θα μας στείλουν και SMS για να τους ψηφίσουμε), να δώσει ελπίδα ότι –αν μη τι άλλο- θα προσπαθήσει να αλλάξει κάτι. Να δείξει ότι είναι πραγματικά νέος, όχι προϊόν του κομματικού σωλήνα τον οποίο υποτίθεται ότι η παράταξή του τώρα προσπαθεί να υπερβεί. Θα περίμενε κανείς όχι απλώς να τα αλλάξει όλα, αλλά να τα «σπάσει» όλα. Εδώ και τώρα.
Αλλά τότε, θα πεις, το πιθανότερο είναι να μην ήταν καν μέλος σε καμιά από αυτές τις κομματικές μεταπολιτευτικές νεολαίες που υποτάχθηκαν πλήρως στον χυδαίο ατομικισμό.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Karfitsa στις 9/3/2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου