Σε ποιο σοβαρό κράτος οι πολίτες θα εμπιστευόταν τη λύση του τεράστιου δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας τους στα χέρια εκείνων που το δημιούργησαν;
Σε ποιο σοβαρό κράτος οι πολιτικοί θα έπειθαν τους πολίτες κι εκείνοι θα πανηγύριζαν γιατί η χώρα τους θα δανείζεται πια με μικρότερο επιτόκιο;
Σε ποιο σοβαρό κράτος η ιθαγένεια θα γινόταν αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης;
Σε ποιο σοβαρό κράτος το Δημόσιο θα είχε το δικαίωμα να δημιουργεί γενιές συμβασιούχων τους οποίους θα έριχνε στον καιάδα με την αλλαγή της κυβέρνησης;
Σε ποιο σοβαρό κράτος η κυβέρνηση θα ζητούσε αιματηρές οικονομικές θυσίες από τους πολίτες χωρίς να προτείνει ένα συγκεκριμένο σχέδιο εξόδου και διεξόδου;
Σε ποιο σοβαρό κράτος το τεκμήριο στη φορολογία θα θεωρείτο εκσυγχρονισμός;
Σε ποιο σοβαρό κράτος ο βουλευτής θα είχε ασυλία για αδικήματα που δεν αφορούν ελευθερία ενάσκησης των καθηκόντων τους;
Σε ποιο σοβαρό κράτος το Δημόσιο «διαμαρτύρεται» ότι διαθέτει υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους και ταυτόχρονα τεράστια κενά στις δημόσιες υπηρεσίες;
Σε ποιο σοβαρό κράτος θα πέθαινε ένα μωρό ενός έτους εξαιτίας της ανεπάρκειας του ΕΣΥ και η υπουργός Υγείας θα διέτασσε απλώς ΕΔΕ αντί να παραιτηθεί έστω από ανθρώπινη στεναχώρια;
Σε ποιο σοβαρό κράτος οι λαμαρίνες θα ήταν πιο ισχυρές από τους πολίτες, τους βουλευτές, τους δημάρχους, τους νομάρχες; Και τα λοιπά, και τα λοιπά…
Ο Γεώργιος Σουρής τα είπε όλα, διαχρονικά, εδώ και εκατό χρόνια, σε πέντε σειρές (αν τον έβαζα πρώτο δεν θα είχε νόημα να γράψω ούτε λέξη…): «Ποιός είδε... Ποιός είδε κράτος λιγοστό σε όλη τη γη μοναδικό, εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει; Να τρέφει όλους τους αργούς, νάχει επτά Πρωθυπουργούς, ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα; Νάχει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά, κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;»
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Karfitsa στις 24/3/2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου