Ζόρικη μέρα σήμερα. Απεργούν οι πάντες. «Εσύ θα πας στην πορεία;» ρώτησα έναν φίλο, τον Ζ.Κ., 40άρη πια, απόφοιτο της Νομικής, έμπορο παπουτσιών εδώ και χρόνια με μαγαζί σε δήμο του πολεοδομικού. Θυμηθήκαμε ότι ο Ζ.Κ. ποτέ δεν ήταν φαν των διαδηλώσεων, γιατί ποτέ δεν του άρεζε το καπέλωμα. Και εδώ που τα λέμε δεν έχει άδικο. Ελάχιστες είναι καθαρές, στις περισσότερες και πάντως σ’ αυτές τις «εργατικές», εάν πας τεκμαίρεσαι κόκκινος. Δίκιο έχουμε, βέβαια, οι εργαζόμενοι αλλά που να το βρούμε; Η καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων στον εργασιακό χώρο είναι τόσες πολλές, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, η Επιθεώρηση Εργασίας είναι μπλοκαρισμένη από το ίδιο το κράτος και οι παρεμβάσεις της καθυστερούν τόσο που καθίστανται άνευ ουσίας και αποτελέσματος. Από την άλλη ο συνδικαλισμός ακολούθησε και αυτός τη γενική πτώση με αποτέλεσμα να έχει ενσωματώσει όλες τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, με το οποίο βρίσκεται σε άμεση εξάρτηση. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να δώσει λύσεις, απλά ακολουθεί τα προβλήματα (είδατε ποτέ να αποτρέπεται κάποιο κλείσιμο επιχείρησης;) όντας σε αδυναμία να προτείνει κάτι σωτήριο.
«Εντάξει, όλα αυτά που λέμε είναι σοβαροί προβληματισμοί, αλλά νομίζω ότι σ’ αυτή τη συγκυρία υποχωρούν μπροστά στην πραγματικότητα» του είπα. «Μια πραγματικότητα που είναι πρωτόγνωρη. Ένα παραπάνω εδώ στη Θεσσαλονίκη. Και δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι. Αν μία διαδήλωση μπορεί να αλλάξει κάτι. Όμως θέλω πια να διαμαρτυρηθώ. Οι πρώτοι κερδοσκόποι ήταν οι πολιτικοί σε βάρος των ονείρων μας. Αυτοί χρέωσαν με υπερβολικό επιτόκιο τα όνειρά μας. Γι’ αλλού ξεκινήσαμε κι αλλού μας πάνε. Θέλω να τα πω. Θέλω να φωνάξω. Γιατί θα σκάσω… Είναι πορεία συνείδησης. Γι’ αυτό θα πάω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου