Κάθε Μεγάλη Πέμπτη μου ‘ρχεται αυτός ο στίχος του Σταύρου Κουγιουμτζή. Η Σταύρωση του Χριστού είναι, εκτός των άλλων, η υπενθύμιση ότι την ίδια στιγμή που εσύ πλέεις σε πελάγη ευτυχίας, κάπου βασιλεύει ο θρήνος. Η κορύφωση του θείου δράματος είναι η κορύφωση του δικού μας, του ατομικού και συλλογικού, το αλάρμ ότι χάσαμε τη μπάλα, ότι δεν ξέρουμε ούτε από πού ερχόμαστε ούτε προς τα πού πηγαίνουμε. Σε μια εποχή που το μέτρο έχει χαθεί σχεδόν στα πάντα, αυτές οι μέρες της μεγαλοβδομάδας είναι μια ευκαιρία να ξαναγίνουμε για λίγο άνθρωποι, να επιστρέψουμε στις ρίζες μας.
Το πιο μυσταγωγικό επταήμερο της παράδοσής μας, μας υποβάλλει τον τρόπο. Μέσα από την περιπέτεια της ζωής του Χριστού, με τους απίστευτους συμβολισμούς και τα μηνύματα ζωής, σκέφτεσαι, αναθεωρείς, ταπεινώνεσαι, λυτρώνεσαι. Η Εβδομάδα των Παθών είναι η ίδια η ζωή μας, με τις χαρές (Είσοδος στα Ιεροσόλυμα) και τις λύπες (Σταύρωση), με την απογοήτευση (Προδοσία) και την ελπίδα (Ανάσταση).
Είναι οι αναμνήσεις –κάποτε υπήρξαμε κι εμείς παιδιά, ζούσαμε για τη λαμπάδα, σπάζαμε τ’ αυγά πρωί πρωί Μεγάλο Σάββατο, τσιμπούσαμε τ’ αρνί πριν το δεύτε λάβετε φως. Είναι η συνειδητοποίηση της ασημαντότητας των πραγμάτων μπροστά στο θαύμα της ζωής –πόσο συγκλονιστικό είναι, Ηλία, να φέρνεις στον κόσμο μια ζωούλα ανήμερα Μαύρη Παρασκευή;
Πάσχα δεν είναι να σηκώσεις όλο το σούπερ μάρκετ. Είναι το συναίσθημα, η φύση, οι μυρωδιές, τα χρώματα, η ατμόσφαιρα, η εσωτερική αναμέτρηση. Είναι ο ασπασμός στη σοφία της παράδοσης, αυτής που έπλασε το Πάσχα των Ελλήνων, λιτό, απλό, της φύσης, της αγάπης. Είναι η βεβαιότητα ότι στη ζωή μετά τη σταύρωση έρχεται η ανάσταση. Μετά τον πόνο η χαρά. Μετά το δάκρυ, το χαμόγελο.
Με το καλό στον Επιτάφιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου