Είναι δυνατόν να πάμε Γιουροβίζιον;

Το να σχολιάζει κανείς τη Γιουροβίζιον και τα συμπαρομαρτούντα της, δεν θα είχε καμία αξία εάν δεν δαπανιόταν κάτι εκατομμύρια ευρώ ετησίως για την εκπροσώπηση της χώρας μας. Φέτος τα ΜΜΕ σχεδόν καθόλου δεν ασχολήθηκαν με το τι πληρώσαμε για την «ελληνική γιουροβίζιον» ούτε με το τι θα μας κοστίσει το πακέτο Όσλο (μόνο κάτι bloggers αναρωτιούνται). Κι ας βογγάνε φέτος οι πέτρες από τα αιματηρά μέτρα της πράσινης ανάπτυξης, κι ας περικόπτονται οι μισθοί, κι ας μην ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Κανείς δεν διαμαρτύρεται για μια «οξύμωρη» δαπάνη που, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα έπρεπε να θεωρείται a priori κομμένη, ούτε καν αναρωτιέται πόσο θα μας κοστίσει. Η ΕΡΤ θα μας πει κάποια στιγμή τι ακριβώς θα πληρώσουμε για τα ώπα του Αλκαίου; Ή κάποια στιγμή θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν και… «μαύρα γκόλντεν μπόις»; Ώπα σώπα, λοιπόν, θέλουν κάποιοι αλλά ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον.

Όσο για το τραγούδι που επιλέχτηκε; Ο Αλκαίος είναι γνωστός για τα ώπα του, όπως κι εμείς φυσικά που ψωμί μπορεί να το στερηθούμε, τη βενζίνα να την κόψουμε, τα ώπα μας όμως τα θέλουμε –τελευταίοι θα κατεβούμε από το τραπέζι... Η επιλογή αυτού του τραγουδιού με την δήθεν ποντιακή λύρα και τα νταούλια αντί την κρητική του Πυροβολάκη (παντρεύει παραδοσιακή με μπιτ εκ πεποιθήσεως εδώ και δέκα χρόνια) ή άλλα καλύτερα άσματα, για μία ακόμη φορά δείχνει ότι ξέρουμε να ξεχωρίζουμε το γνήσιο από το φέικ. Το κακό είναι ότι επιλέξαμε πάλι το φέικ, το ψεύτικο, το δήθεν, εκείνο που έχωσε κάπου και μια λύρα για να χαϊδέψει τα αυτιά των ποντίων –και ιδιαίτερα των ομογενών που είναι και πολλοί- και να κερδίσει το sms τους. Μπράβο, λοιπόν, στην Ελλάδα των κολάκων, των μετρίων, των ώπα - σώπα. 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Karfitsa στις 16/3/2010.