Δηλαδή τι έχουν αυτές οι λαμαρίνες και δεν μπορεί να τις κατεβάσει κανείς; Τόσο βαριές είναι; Ή έχουν μπάρμπα στην Κορώνη; Είναι δυνατόν για κάτι που στην Αθήνα και σε κάθε νορμάλ πόλη θα χρειαζόταν μια μέρα για να γίνει, εδώ στη Σαλονίκη να χρειάζονται διαμαρτυρίες των κατοίκων και κόντρα διαμαρτυρίες, παραστάσεις στο επιμελητήριο και μηνύσεις στην εισαγγελία, επιστολές του νομάρχη, κανάλια, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και παρόλο που έχουν περάσει τρεις μήνες και αρκετά δημοσιεύματα να μην ξέρει κανείς εάν θα κατεβούν οι λαμαρίνες για να μπουν πλέγματα; Είναι δυνατόν οι πολίτες και ψηφοφόροι να κραυγάζουν αγωνιωδώς εδώ και τρεις μήνες –και παλαιότερα οι της Εγνατίας- και κανείς να μην τους ακούει; Δε θα σας πω πόσοι βουλευτές Θεσσαλονίκης ήταν παρόντες στη χθεσινή διαμαρτυρία. Δεν θα σας πω γιατί ντρέπομαι.
Θα σας πω μόνο ότι είδα αρκετά μαγαζιά να έχουν βάλει λουκέτο, είδα τους καταστηματάρχες να δακρύζουν, είδα τους κατοίκους να καταγγέλλουν διαρκή εγκληματικότητα.
Παρ’ ολ’ αυτά, το Μετρό Θεσσαλονίκης δεν κάνει τίποτε. Πριν λίγες μέρες φιλοξενήσαμε την άποψη του διευθυντή του, ο οποίος λίγο πολύ μας είπε ότι γι’ αυτά τα θέματα (τις λαμαρίνες δηλαδή) αποφασίζει το διοικητικό συμβούλιο που βρίσκεται στην Αθήνα και το οποίο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει! Μα είναι δυνατόν; Θέατρο του παραλόγου. Και κανείς δεν εξεγείρεται; Κανείς τοπικός άρχων δεν νοιώθει ότι απαξιώνεται; Κανείς υπουργός; Κανείς βουλευτής; Τόσο ισχυρές είναι αυτές οι λαμαρίνες; Επιτέλους, ποιον έχουν βύσμα;
Σε ποιο όραμα να πιστέψουμε και ποιος να μας πείσει ότι η ζωή στη Θεσσαλονίκη μπορεί να γίνει καλύτερη όταν το πιο απλό πράγμα φαντάζει ανίκητο; Μετά θα ψάχνονται ορισμένοι να βρουν γιατί απέχουν οι πολίτες από τις εκλογές…
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Karfitsa στις 17/3/2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου